มาหามหาขนาน พระยากรเมือง แลข้าพเจ้า ณเมืองยางว่า ซึ่งให้หนังสือไปนั้นได้แจ้งแล้ว บัดนี้โปเมืองหน่าย ฟ้าแสนหวี ใช้ให้มาถามว่า พระยากรเมือง พระยาพิมพิสาร ขึ้นมาจากเมืองเชียงใหม่ มีกองทัพยกขึ้นมาด้วยฤๅ ๆ จะมาคิดอ่านประการใด มหาขนานจึงบอกว่า จะได้ยกกองทัพขึ้นมาหามิได้ พระเจ้าเชียงใหม่ให้ขึ้นมาจัดแจงผู้คนบ้านเมือง จิกแจงจาจึงว่า ถ้าท่านคิดอ่านปะแปงให้เปนบ้านพี่เมืองน้อง อย่ารบพุ่งกันเลย ก็จะได้เปนศุขด้วยกันทั้งสองฝ่าย มหาขานว่าแต่โปเมืองหน่าย ฟ้าแสนหวีจะให้มาพูดจาอย่างนี้ ไม่เว้าเปนแม่นยำได้ ถ้าจะดีต่อกันแล้ว ให้โปเมืองหน่าย ฟ้าแสนหวี บอกลงไปเมืองอังวะ เราก็จะบอกลงไปเมืองเชียงใหม่จึ่งจะเอาเปนแน่ได้ จิกแจงแลพระยาเชียงแสน ห้อม้าไหแสงก็กลับไปเมืองแสนหวี แต่เชียงอูเมืองตัน ห้าม้ากอนเอาไพร่ ๑๘ คนอยู่ด้วยมหาขนานณเมืองยาง.
ครั้นประมาณเดือนเศษ พระยาเชียงแสน ห้อม้าไหแสง ถือหนังสือเจ้าเมืองแสนหวีมาถึงมหาขนาน พระยากรเมือง ว่า จะให้ขุนนางเงี้ยวลงมาถึงเมืองเชียงใหม่ ให้พาลงไปณกรุงศรีอยุธยา แลพระยาเชียงแสน ห้อม้าไหแสง บอกแก่มหาขนาน พระยากรเมือง ว่า เจ้าเมืองแสนหวีสั่งมาว่า จะต้องการสิ่งใดให้บอกไป จะจัดมาให้ พระยากรเมืองว่า สิ่งของทั้งปวงมีบริบูรณ์อยู่แล้ว เงี้ยวจึงว่า ถ้าไม่มีสิ่งของให้นั้นจะไปหากันนั้นไม่ควร จะต้องการสิ่งใดก็อย่าเกรงใจเลย มหาขนาน พระยา
