ส่วยเจียดเยียดนอกเมืองอังวะ เจ้าฟ้าบ้านหม้อ นคานตอกี ชานตอคาง วะเวหยอก จเรตอกี้ มินตอเย นายโค นายแขกไทย ออกมาถามว่า มาแต่เมืองเชียงใหม่ฤๅ ข้าพเจ้าก็ให้การตามคำฟ้าแสนหวีสอนให้ว่า มาแต่เมืองเชียงใหม่ พม่าเอาขันทองมารับหนังสือแผ่นทองกับสิ่งของแลช้างเข้าไปแล้วว่า แขกเมืองกะแซพานางมาถวายถึงแล้ว จึงจะให้ข้าพเจ้าเข้าไปด้วยพร้อมกัน
ครั้นรุ่งขึ้นวะเวเหยอกมาบอกว่า ให้จัดคนกลับไปแจ้งราชการเมืองเชียงใหม่ ข้าพเจ้าจัดจเรแก้ว ท้าวห้าวไพร่ ๔ พม่าให้ถือหนังสือเสนาบดีเมืองอังวะกลับมาเมืองเชียงใหม่ อยู่ ๑๕ วัน มองกะเลเมืองหน่ายลูกจักกายเมืองแสนหวีมีหนังสือลงมาว่า พม่าพาตัวเจ้าจันทร์ลงมาเปนเจ้าเมืองเชียงรุ้ง กองทัพเมืองเชียงใหม่ (กับ) มหาขนานยกไปตี แล้วว่า พระยาพิมพิสารมิใช่มาแต่เมืองเชียงใหม่ ฟ้าแสนหวีมหาขนานคิดอ่านทำเอง พม่าก็หารับข้าพเจ้าไปไม่
อยู่มา ๑๔ วันพม่าออกมาเอาตัวข้าพเจ้ากับฟ้าแสนหวี ท้าวอินทจักรกับมาตสามหมื่นภาพไพร่มีชื่อเข้าไปณเมืองอังวะว่า ข้าพเจ้ากับลาวมีชื่อมิใช่มาแต่เมืองเชียงใหม่ เปนคนของมหาขนานให้มาดูการบ้านเมือง เจ้าอังวะให้จำตรวนข้าพเจ้ากับท้าวอินทจักรมาตสามหมื่นภาพรวม ๔ ไพร่ ๒๔ รวมเปน ๒๘ คน ขุนนางแสนหวี ๘ รวมทั้งสิ้นเปน ๓๖ คนไว้ แล้วพม่าให้ฟ้าแสนหวีแต่งเงี้ยวไปเอาตัวปะทวยตอลงไปณเมืองอังวะ ครั้นมาถึงแล้ว จำปะทวยตอเสียด้วย จำไว้ ๔ เดือนกับ ๘ วัน
