หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๒๑) - ๒๔๖๔.pdf/49

๓๗

ผู้สืบสร้างโพธิสรรภาระณพุทธวงธางกูรวิริยาธิกกอบไปด้วยสมันตสมถานสุทธจิตจริยะกรุณาการุณธิกะแก่สรรพสัตว์อันข้องอยู่ในอันตรายแห่งชีวิตร ก็ได้ปล่อยพม่าไปเปนอันมาก เมื่อจุลศักราช ๑๑๔๖ ปีมโรง ฉศก ฝ่ายทหารกองตระเวรล้อมจับพม่าได้ทั้งค่ายตำบลวังราว ก็ให้ชีวิตรปล่อยไปทั้งเครื่องสาตราอาวุธครั้งหนึ่งแล้ว แลเมื่อพม่ายกกองทัพมากระทำสงครามรบพุ่งติดพันกัน จับพม่าได้ในที่รบเปนเดนอาวุธแห่งมือทหาร ก็ให้ปล่อยพม่าไปอิกหลายครั้ง แต่กำหนดจำไว้ได้ทางพระเจดีย์สามพระองค์ ๑๙ ลาดหญ้า ๑๘ กรามช้าง ๔ แม่น้ำน้อย ๓ เมืองนครลำปาง ๑๐๐ เมืองระแหง ๑๐๐ รวม ๒๔๔ คน ได้ทางเมืองเชียงใหม่ ๒ ครั้ง ๆ หนึ่งนายไพร่ ๑๐๐ ครั้งหนึ่งนายกำนันเจ้าเมืองยอหลานฟ้าแสนหวี ๑ อำมาตย์คำฦๅ ๑ ไหมเงินจเร ๑ แสนกำจิ้ง ๑ ไพร่เงี้ยว ๓ รวม ๗ คน รวม ๒ ครั้ง ๑๐๗ คน รวมทั้งสิ้นเปน ๓๕๑ คน แลท่านว่า ได้ส่งน้อยอุตมะสอวคนพ่อลูกที่พม่าจับไปนั้น แต่ถ้าจะปล่อยพม่าไปทางเดียวก็ไม่ได้อิก ซึ่งแต่งให้พระยาอินทจักร อากาปันยี เข้ามานั้น ก็ได้จัดแจงเลี้ยงดูช่วยทนุบำรุง บอกส่งหนังสือลานทองสิ่งของคำให้การตัวพระยาพิมพิสารลงไปยังท่านพระยาอมรินทรฦๅไชย อภัยประเทศราชชาติอธิบดีศรีสุริยสงคราม ผู้ครองเมืองราชบุรี ท่านผู้ครองเมืองราชบุรีได้หาตัวพระยาอินทจักร อากาปันยี เข้าไปณโรงทำเนียบ ให้เอาคำให้การสอบซักพระยาพิมพิสารนายไพร่ ก็ได้ความว่า หนังสือลานทองสิ่งของทั้งนี้เปนของเจ้าเมืองแสนหวี หาเปนเมืองเชียงใหม่