หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๒๑) - ๒๔๖๔.pdf/50

๓๘

ไม่ ต้องกันกับหนังสือท่านที่มีเข้ามาว่า ความทั้งนี้ไม่จริง ฝ่ายท่านผู้ครองเมืองราชบุรีจึงเอาคำให้การทั้ง ๒ ฉบับบอกปรนนิบัติเข้าไปยังท่านอรรคมหาเสนาบดีผู้ใหญ่ ท่านอรรคมหาเสนาบดีปฤกษาพร้อมกันเห็นว่า ความทั้งนี้หาจริงไม่ ด้วยแจ้งอยู่แต่ก่อนนั้นแล้วว่าเปนกลมารยาเจ้าเมืองแสนหวีล่อลวงแก่กัน หากเสนาบดีกรุงรัตนบุระอังวะไม่วิจารณ์ตรึกตรองนำเอาความเท็จมิจริงทูลเจ้านายแห่งตนให้ชื่นชมยินดี จนมีหนังสือให้จเรปแก้วถือมาปฏิสันฐารปราไสเกลี้ยกล่อมพระเจ้าเชียงใหม่ พาให้เสียเกียรติยศครั้งหนึ่งแล้ว แลบัดนี้กลับย้อนส่งสิ่งของเข้ามาดังนี้เล่า ซึ่งจะรับไว้เหมือนอย่างเสนาบดีกรุงอังวะนั้นไม่ได้ ให้ส่งขึ้นไปณเมืองเชียงใหม่ แลช้าง ๔ ช้างเปนของเขาตอบแทนซื้อขายแก่กัน อย่าให้ส่งเข้ามาเลย อนึ่ง ซึ่งสิ่งของที่จัดเข้ามาให้เราช่วยทูลเกล้าทูลกระหม่อมถวายนั้น เห็นไม่ชอบ ด้วยพระนครทั้งสองฝ่ายยังเปนปัจจามิตรข้าศึกแก่กัน ท่านก็จะเปนนอกใจเจ้า ฝ่ายเราก็จะพลอยผิดด้วย จึงคืนของทั้งนี้ไป อย่าน้อยใจเลย แลบัดนี้ท่านอรรคมหาเสนาธิบดีก็ได้มีหนังสือตอบไปอังวะด้วยฉบับหนึ่ง กับจดหมายคำให้การพระยาพิมพิสาร น้อยนันตา ส่งออกไปด้วยแล้ว แลท่านพระยาอมรินทรฦๅไชยผู้ครองเมืองราชบุรีจัดได้ผ้ายกทองพื้นตองผืน ๑ เสื้อริ้วทองพื้นม่วงตัว ๑ ผ้าโพกศีศะพื้นม่วงกรองทองเทศผืน ๑ ฝากมาให้ท่านผู้ครองเมืองเมาะตะหมะด้วย ซึ่งท่านฝากของมาให้แก่เรานั้น ก็ได้รับไว้แล้ว แลบัดนี้เราจัดได้