หน้า:ประชุมพงศาวดาร (ภาค ๒๑) - ๒๔๖๔.pdf/58

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔๖

สาสนแต่งทูตานุทูตเชิญเข้าไปกับพระสงฆ์ไทยอันทรงศีลบริสุทธิ์ให้ต้องด้วยอย่างธรรมเนียม แม้นมิได้ทำดังนี้ ก็อย่าเจรจาต่อไปเลย ถ้อยทีหาความศุขทั้งสองฝ่ายเถิด อย่าทำอันตรายแก่กันก็แล้วกัน แล้วโปรดฯ ให้พระยากาญจนบุรีมีหนังสือตอบไปถึงเจ้าเมืองเมาะตะหมะที่มีหนังสือมาถึงพระยากาญจนบุรีฉบับหนึ่ง


อักษรวรวาทีศรีสุทธอัชฌาไศรยในท่านผู้ครองเมืองกาญจนบุรีมาถึงท่านผู้ครองเมืองเมาะตะหมะ ด้วยให้สุริยนันทสุระกับพราหมณ์สังฆรันถือหนังสือมาถึงเรา มีเนื้อความตักเตือนจะให้เราทำนุบำรุงพระราชไมตรีแลไมตรีให้ราชธานีทั้งสองมีสมานสุจริตสนิทเสนหาแก่กันไป จะได้เปนที่ตั้งบวรพุทธสาสนา เย็นอกสมณะพราหมณาประชาราษฎรทั้งปวง แลมีเนื้อความเปนหลายประการ คือ จะให้เรามีหนังสือส่งให้คนถือไปถึงท่าน ๆ จะได้ให้คนถือหนังสือขึ้นไปกราบทูลเจ้าอังวะ ขอให้มีทูตานุทูตจำทูลพระราชสาสนามาถึงกรุงเทพมหานครนั้น เราได้ส่งหนังสือเขาไปกราบเรียนท่านอรรคมหาเสนาบดี ๆ ได้ชุมนุมเสนาพฤฒามาตย์ราชปโรหิตพร้อมกับปฤกษาว่า หนังสือนี้แก้เกี้ยว หาต้องกันกับข้อศุภอักษรซึ่งกรุงศรีอยุธยาให้ไปแต่ก่อนนั้นไม่ ไม่ควรจะนำขึ้นกราบบังคมทูลพระกรุณาฯ ท่านจึงบังคับให้เราตอบหนังสือมาว่า ซึ่งข้อ (ความที่กล่าวในหนังสือของท่านว่า)กาลมีสองประการ คือกาลวิบัติหนึ่ง คือ