ได้ผู้ใหญ่แล้ว จนแต่หัวหมื่นมหาดเล็กก็เอาเถิด ให้มาสักสามนายสี่นาย กับพระสงฆ์อันทรงศีลสังวรบริสุทธิ จะได้เปนสักขีพยาน จึงจะเปนสัตย์ธรรมมั่นคงได้ ถ้ากรุงอังวะแต่งมาดังนี้ จะบอกเข้าไปให้ท่านอรรคมหาเสนาบดีผู้ใหญ่เอาเนื้อความกราบบังคมทูลพระกรุณาสมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวแห่งเรา ถ้าทำมิได้ อย่าเจรจากันต่อไปเลย แลว่า เนื้อความนี้ก็ได้กราบทูลพระเจ้าอังวะ ๆ ทราบแล้ว ไฉนจึงเจ้าเมืองเมาะตะหมะไม่มีหนังสือมาถึงเรา กลับว่าให้เราแต่งหนังสือให้คนถือไปถึงเจ้าเมืองเมาะตะหมะ ๆ จะได้บอกขึ้นไปกราบทูลพระเจ้าอังวะอิกเล่า เนื้อความนี้เห็นแปลกอยู่
แลข้อว่า ให้ฝ่ายเรามีใจใสสุจริตในวัตปรหิตานุหิตประโยชน์สองประการ แลให้มีหิริโอตัปปะ แลให้ตั้งอยู่ในสัตย์สุจริตกล้าหาญมั่นคง สู้เสียชีวิตรคิดที่จะบำรุงพระมหากระษัตริย์เจ้าทั้งสอง อย่าให้ขุ่นหมองพระไทยแก่กัน ให้เปนพันธุมิตรมีพระไทยดำรงในพระราชไมตรีเปนอันหนึ่งอันเดียวสืบไป พึงหวังใจอย่าให้หดสั้น ควรกระทำให้ชอบในการที่จะได้เสวยรมย์ชมศุขไปในปัจจุบันแลอนาคตนั้น ข้อนี้อย่าพักตักเตือนเลย ฝ่ายข้างกรุงศรีอยุธยาทุกวันนี้ให้มีพระราชบัญญัติไว้ให้ข้าทูลลอองธุลีพระบาทผู้ใหญ่ผู้น้อยกรมฝ่ายน่าฝ่ายในให้ตั้งอยู่ในทศกุศลกรรมบถ แลสิงคาโลวาทวัฏวินัย แลให้เข้าใจปรนนิบัติในหมวดพระโพธิปักขิยธรรมสามสิบเจ็ด แลอุโบสถสี่ประการ คือ ปรกติอุโบสถ แลปฏิชาครอุโบสถ แลปฏิวิหาริยปักขอุโบสถ แลอริย
