มหานรก ๑ มีปริมณฑลกว้างขวางหมื่นประโยชน์เสมอกัน แลดาวดึงษเทวโลกนั้นก็มั่นคงไปด้วยหมู่เทพบุตรเทพธิดา มีมโนรมย์หรรษาด้วยทิพยศุขสมบัติ แต่ชมพูทวีปกับอเวจีนี้เปนคู่กัน ฝ่ายชมพูทวีปมีภูมิสถานว่างบางร้างโรย เปนที่เปล่าไม่มีหมู่มนุษย์จะไปอยู่ให้เต็มบริบูรณ์ได้ เพราะเกิดกาลวิบัติฉิบหายล้มตายด้วยประโยควิบัติ ปฏิบัติมิเปนยุติธรรม มีสันดานหนาไปด้วยโลภะ โทษะ โมหะ อันเปนอกุศลมูล ช่วงชิงสมบัติพัศถานเกิดยุทธนาการแก่กัน เปนครุกรรมก่อการวิบัติฉนี้ ฝ่ายอเวจีก็มากขึ้นด้วยฝูงสัตว์เยียดยัดกันอยู่มิได้มีว่างช่องที่ห่างจากสัตว์ได้เลย ทุกขเวทนาอยู่ในพื้นเหล็กดังนั้น แลให้เจ้าเมืองเมาะตะไมะรำพึงมีเพียรพิจารณาประพฤติราชกิจโดยสัตย์สุจริตเปนแท้ที่จะทำนุบำรุงพระราชไมตรีในทไวยราชธานีให้จิรฐิติกาลเปนเกียรดิ์ไว้ชั่วกัลปาวสาน จะได้เปนพงศาวดารสืบต่อไป ฝ่ายข้างกรุงศรีอยุธยาเห็นเปนแม้เปนสัตย์ธรรมในทางสุจริตแล้ว ก็จะประพฤติตามกรุงอังวะทุกประการ
ครั้นถึงเดือนสี่จึงให้พระยากาญจนบุรีจัดเสบียงอาหารให้สุริยนันทสุระ พราหมณ์สังฆรัน นายไพร่ ถือหนังสือตอบกลับออกไป แลในเดือนสี่ ปีระกานั้น พม่าเอาหนังสือมาแขวนไว้ที่ต่อแดนทางด่านสิงขร[1] ฉบับ ๑ เปนหนังสือนายด่านพม่าบอกความแก่นายด่านฝ่ายไทยว่า
- ↑ วิธีพม่ากับไทยมีหนังสือถึงกันในสมัยนั้น ใช้เอาหนังสือไปแขวนไว้ตรงหนทางที่ปลายแดน เพราะคอยจับกันอยู่ทั้งสองฝ่าย ต่อเปนทูตมาจากเมืองหลวง จึงจะกล้าล่วงแดนเข้าไปหาอิกฝ่ายหนึ่ง
