เดี๋ยวนี้พระเจ้าอังวะมีรับสั่งให้พระนครทั้งสองเปนทองแผ่นเดียวกัน ให้คนทั้งสองฝ่ายไปมาหากันได้โดยสดวกแล้ว อย่าให้กองตระเวนฝ่ายไทยจับกุมรบพุ่งพม่าสืบต่อไป เมืองเพ็ชรบุรีบอกส่งหนังสือนั้นเข้ามายังกรุงเทพฯ จึงโปรดให้พระยาพลสงครามจางวางด่านเมืองเพ็ชรบุรีทำหนังสือตอบพม่าไปแขวนไว้ที่ปลายแดนว่า นายด่านฝ่ายไทยได้นำหนังสือซึ่งพม่ามาแขวนไว้ไปเสนอต่อพระยาเพ็ชรบุรีแล้ว สั่งให้ตอบมาว่า แต่พม่าแต่งให้คนถือหนังสือเข้ามาเจรจาความเมืองถึง ๖ ครั้ง ๗ ครั้งแล้ว ก็ไม่มีความสัตย์ความจริงไม่เที่ยงแท้ จึงแต่งให้ออกไปลาดตระเวณจับเอาผู้คนมา พม่าซึ่งไทยจับมาได้ก็ให้การรับว่า ทูตซึ่งแต่งให้เข้ามาเจรจาความเมืองนั้นไม่ได้ตั้งใจมาโดยสุจริตทั้งนั้น เพราะเหตุด้วยเมืองอังวะไม่ปรกติเหมือนแต่ก่อน กลัวไทยจะยกกองทัพไปตี จึงเกลี้ยกล่อมทำไมตรีไว้ คำพม่าว่ายุติต้องกันเช่นนี้เปนหลายคน
ข้อซึ่งว่า ไทยไปจับคนพม่าก็จะจับบ้าง ถ้ารบก็จะรบบ้าง ว่าเช่นนี้ก็เปนเยี่ยงอย่างธรรมดาทหารทำการสงครามเปนประเพณีสืบมา ถึงมาทว่าเปนคนดีมีสติปัญญา ใช่ว่าจะเหาะเหินเดินอากาศได้ก็หาไม่ พม่ากับไทยก็ย่อมหาบเสบียงผ่อนลำเลียงเลี้ยงชีวิตรโดยความคิดติดพันรบราฆ่าฟันกันมาก็หลายครั้งหลายหน การแพ้ชนะก็แจ้งมาแต่ก่อนแล้ว ซึ่งอวดอ้างว่าคนดีมีฤทธิ์มีปัญญามาแต่เมืองอังวะ ความคิดเช่นนี้เหมือนจะเขียนเสือให้วัวกลัว หาตกใจไม่ ซึ่งว่า จะให้ไทยคืนคนไปให้แต่ฝ่าย
