หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
๖๔
กฎ ๓๖ ข้อ
- 13
| ๑๓อนึ่ง ออกพระมหามนตรีรับพระราชโองการใส่เกล้าฯ |
| สั่งว่า ให้กฎหมายไว้แก่ผู้พิจารณาทังปวง ถ้าแลมีรับสั่งให้ |
ลงพระราชอาช าตีถามเฆี่ยน[1] ถามจเอาเนื้อความ ถ้าผู้ต้อง
|
| รับพระราชอาชานั้นหลังยังมิเคยรับพระราชอาชา แต่มีรับสั่ง
|
| ให้ตีจงหนักหนา ให้ตีแต่ ๒๐ ที ถ้าให้เฆี่ยนจงหนักหนา ให้เฆี่ยร |
| แต่ ๓๐ ที ถ้าผู้ต้องรับพระราชอาชานั้นเคยรับพระราชอาชา
|
| อยู่แล้ว จึ่งให้ครบตามทำเนียม |
|
แต่ก่อน | ||
| รับสั่งให้ไว้ณวัน ๕ ๕+ ๕ ค่ำ จุลศักราช ๑๐๕๕ ปีวอก |
| จัตวาศก |
- 14
| ๑๔อนึ่ง มีกฎให้ไว้แก่กระลาการทังปวงว่า ราษฎรผู้มี |
| คดีเหนว่า เนื้อความเพลียงพลำลง ย่อมฟ้องหากล่าวโทษกระลา |
| การ แลเบิกคู่ความไปถึง |
|
สาน ให้เสียค่าฤทชาทุกสาน | ||||
| พญาบาดผู้ว่าเนื้อความช้าอยู่เปนหลายเดือนหลายปี เพราะ |
| กระลาการมิได้พิจารณาตัดสีนเนื้อความให้ขาด จึ่งผันแปร |
| เนื้อ[2] ความยืดยาวมิรู้แล้ว ถ้าเนื้อความเหนจะแพ้แล้ว จะ |
| หาอาชาอุธรแก่กระลาการ ให้กระลาการใหม่พิจารณา อย่า
|
ม.ธ.ก.
