ครั้งหนึ่ง พระบาทสมเด็ดพระปกเกล้าเจ้าหยู่หัวได้มีพระราชดำหรัดแก่สเด็ดพ่อว่า “ถ้าอากรมซงเขียน Memoir ก็จะน่าอ่านเปนอันมาก เพราะได้ทอดพระเนตรเห็นมาแต่ไนรัชกาลที่ 4” สเด็ดพ่อกราบทูนตอบแต่ว่า “จะลองดู” ครั้นสเด็ดไปหยู่ไนเมืองปินังแล้ว ก็ได้ซงตั้งต้นเขียนเรื่อง “ความซงจำ” ตอนที่ 1 ตั้งแต่ประสูติจนถึงพระบาทสมเด็ดพระจอมเกล้าเจ้าหยู่หัวสเด็ดสวรรคต ตอนที่ 2 พระราชประวัติของพระบาทสมเด็ดพระจอมเกล้าเจ้าหยู่หัวเมื่อก่อนสเด็ดขึ้นเสวยราชย์ ตอนที่ 3 เรื่องเปลี่ยนรัชกาล ตอนที่ 4 เริ่มรัชกาลที่ 5 ตอนที่ 5 เรื่องสเด็ดพระราชดำเนินไปต่างประเทสครั้งแรก จนถึงสเด็ดพ่อซงผนวดเปนสามเนรหยู่ไนวัดบวรนิเวส แล้วลาผนวดออกไปหยู่วังเปนครั้งแรกกับคุนย่า พอจบตอนที่ 5 แล้ว ก็ตรัดแก่ฉันว่า “พ่อเห็นจะเขียนต่อไปไม่ได้เสียแล้ว เพราะรู้สึกว่า เหมือนลอกหนังกำพร้าของตัวเอง” ฉันทูนวิงวอนว่า เสียดายเพราะสนุก และขอประทานไห้ซงนึกว่า เขียนเรื่องของคนอื่นไม่ได้หรือ ท่านซงนิ่งหยู่สองสามวัน แล้วก็ตรัดบอกอีกว่า “ไม่ได้แน่ เพราะผลบางหย่างต้องเล่าถึงเหตุ และเหตุนั้นต้องพาดพิงไปถึงเรื่องของผู้อื่นด้วย พ่อจึงไม่สมัคไจจะเขียน” แล้วก็ประทานเรื่องที่ซงค้างไห้เก็บไว้เพียง 5 ตอน
หน้า:ประวัติดำรง - ๒๔๘๗.pdf/2
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
