หน้า:ปัญญาส (๑๔) - ๒๔๗๐.pdf/12

7

๔๘ สุวรรณสิรสาชาดก

ดูก่อนลูกรัก เราเปนคนอนาถาทุคคตเข็ญใจไร้ญาติ จะไปยืมทองเขาอย่างไรได้ ทำอย่างไรเจ้าของทองเขาจักเชื่อเรา พระโพธิสัตว์ตอบว่า แม่ไปเถิด นายบ้านเห็นหน้า ก็จักกรุณาให้ยืม ด้วยอานุภาพของพระโพธิสัตว์ นางมารดาก็ขัดขืนอยู่ไม่ได้ จึงไปหานายบ้าน ยืนยกมือไหว้ นายบ้านเห็นแล้ว ด้วยอานุภาพของพระโพธิสัตว์ ก็เกิดจิตต์เมตตาทักทายปราสัยว่า เจ้ามาหาเราทำไม นางจึงบอกว่า นายลูกของฉันใช้ให้มายืมทองห้าร้อยบาทเพื่อไปค้าขาย เมื่อได้กำไรมากแล้ว จักนำมาใช้ให้ ด้วยบุญญานุภาพของพระโพธิสัตว์ นายบ้านก็เกิดความโสมนัสเปนอย่างยิ่ง พอนางออกปากคำเดียว ก็หยิบทองห้าร้อยลิ่มมาส่งให้ นางรับเอาทองลิ่มกลับมาถึงเรือนแล้ว ก็เล่าให้ลูกฟังว่า ลูกรัก นายบ้านอุดหนุนเรามาก พอออกปากคำเดียวก็ส่งให้ พระโพธิสัตว์ได้ฟังเรื่องดังนั้นก็ดีใจ ตั้งความกตัญญูไว้เปนเบื้องหน้า สรรเสริญบุญคุณนายบ้านให้สาธุการ แล้วบอกแก่แม่ว่า ลูกจะไปค้าขายกับพวกพ่อค้าเรือ นางมารดาไม่อยากให้ลูกไปค้าขาย จึงห้ามปรามว่า ลูกเอ๋ย ในชาตินี้เจ้าเกิดมาร่างกายก็ไม่สมบูรณ์ไม่มีกาย ไม่มีมือเท้า มีแต่หัวเท่านั้น เจ้าจะไปค้าขายอย่างไรได้ อนึ่งเล่า พระมหาสมุทร์ก็กว้างใหญ่ไม่มีประมาณ ไม่มีสิทธิ์ที่จะข้ามได้ มีอันตรายมาก เกลื่อนกลุ้มด้วยเต่าปลา ฟังคำแม่เถิด เจ้าอย่าไปเลย พระโพธิสัตว์จึงตอบว่า แม่ได้พูดกับนายบ้านเขาแล้วว่า ลูกจะไปค้าขาย เดี๋ยวนี้กลับมาห้ามไม่ให้ลูกไป ก็จะเกิดข้อติฉินนินทาแก่ลูก เพราะเหตุนั้น ลูกจักต้องไปให้ได้ นางมารดาจึงกล่าวว่า พ่อลูกรัก เจ้าเคยพูดเล่นเจรจากับแม่ เดี๋ยวนี้ทุกข์เกิด