แปลว่า หาหา ลูกจงกลับมาเถิด อย่าทำให้แม่อนาถาเลย แม่ไม่แลเห็นเจ้าในราตรี น่าที่หทัยจักแตกตาย
เมื่อนางกล่าวคาถานี้แล้ว จึงดำรงสติไว้ แล้วให้โอวาทสอนพระโพธิสัตว์ว่า พ่อลูกรัก เจ้าอย่าประมาทเลย จงสวัสดีมีชัย ได้ลาภมาก แลมีความสุขเถิด พระโพธิสัตว์รับพรมารดาแล้ว นายสำเภาก็ให้พระสุวรรณสิรสาโพธิสัตว์อยู่รวมกับถุงทอง ถอยเรือออกจากท่า บ่ายหน้าไปยังมหาสมุทร์
นางจัณฑาลบัณฑิตมีน้ำตาโซมหน้าทุกข์โทมนัสร้องไห้กลับมาสู่เรือนตน ระลึกถึงลูกรัก แล้วก็บ่นเพ้อรำพรรณเปนคาถาว่า
| มม นฏฺฐา ปุตฺตวินา | ชีวิตํ โน น เหสฺสติ | |
| มญฺเญ เหสฺสามิ ชีวิตํ | ปิยปุตฺตา วินา มม | |
| มม หทยปูรํ โสกํ | โก มํ วิเนสฺสติ ทุกฺขา | |
| โก มยา ปิยวจนํ | เกนาหํ สมุลฺลปิสฺสามิ ฯ |
แปลว่า ความพินาศจักมีแก่เราเพราะจากลูก ชีวิตของเราจักไม่มีเปนแท้ เราสำคัญมั่นหมายว่า จักถึงชีวิตเพราะพลัดพรากจากลูกของเรา หัวใจเราเต็มไปด้วยความโศก ใครจักนำเราให้พ้นจากทุกข์ได้ ใครจักพูดเล่นเจรจาถ้อยคำเปนที่รักกับเรา แลเราจะพูดจากับผู้ใด นางคร่ำครวญดังนี้แล้วก็นอนหลับไป
สตฺตเม ทิวเส สำเภาแล่นไปได้ ๗ วันก็บัลลุถึงเกาะวาลุกทวีป (เกาะดินปนทราย) พระสุวรรณสิรสาโพธิสัตว์แลเห็นทรายงามดังสีทอง ก็ประสงค์จะใคร่อยู่ จึงบอกแก่นายสำเภาว่า พ่อ ฉันใคร่จะ
