แปลว่า เราเกิดเปนสุวรรณสิรสา ได้ลงเรือสำเภาไปค้าขายกับพ่อค้าทั้งปวง แล้วไปอาศรัยเกาะเนินทรายอยู่
เมื่อเรือมาถึงท่าบ้าน พระสุวรรณสิรสาโพธิสัตว์จึงพูดกับนายสำเภาว่า พ่อ ขอท่านได้เมตตาสั่งพวกพ่อค้าที่จะไปบ้านให้ช่วยบอกมารดาข้าพเจ้าด้วย นายสำเภาก็ทำตามร้องขอ พวกพ่อค้าสองสามคนก็ไปยังสำนักมารดาพระโพธิสัตว์ ถึงเรือนแล้วจึงเข้าไปบอกข่าวที่สุวรรณสิรสากุมารกลับมา นางจัณฑาลบัณฑิตเห็นพวกพาณิชมา ก็ชื่นชมโสมนัส จึงเชื้อเชิญพวกพาณิชให้นั่งบนอาสนะ แล้วก็เลี้ยงเข้าปลาอาหาร แล้วก็ออกจากบ้านมากับพวกพาณิชทั้งหลาย เดิรมาโดยลำดับ พอถึงท่า ก็ขึ้นไปบนเรือ กอดลูกชายไว้ แล้วก็รำพรรณพิลาปต่าง ๆ นานา ร้องไห้ฟายน้ำตา พาลูกรักมาสู่เรือน ส่วนนายสำเภาก็ใช้ให้ทาสกรรมกรของตนขนแก้วแหวนเงินทองสองร้อยสิบหกโกฏิ กับทองคำห้าร้อยบาท ไม่มีตกหล่น ส่งไปให้พระโพธิสัตว์
ตมตฺถํ ปกาเสนฺโต สตฺถา เมื่อสมเด็จพระบรมศาสดาจะทรงประกาศเนื้อความนั้น จึงตรัสเปนพระคาถาว่า
| โสหํ สุวณฺณสิรโส | ชาติยา อฏฺฐวสฺสิโก | |
| ปริปุณฺณสํกปฺโป | มาตุ ปจฺจุปการโก | |
| รตนสุวณฺเณน วา | กตญฺญูปรมาย จ ฯ |
แปลว่า เราเกิดเปนสุวรรณสิรสากุมาร นับแต่เกิดมีอายุได้ ๘ ขวบ มีความดำริห์เต็มบริบูรณ์ ได้ทำอุปการะตอบแทนมารดาด้วยแก้วแลทอง แลด้วยความกตัญญูเปนอย่างยิ่ง
