แปลว่า นางจัณฑาลบัณฑิตเรียกบุตร์มาแล้ว ก็ไปหามหาอำมาตย์ พูดว่า ข้าพเจ้าขอนมัสการท่าน ความงามความดีจงมีแก่ท่านเถิด ท่านจงกรุณาข้าพเจ้าช่วยทูลขอราชธิดาให้ลูกข้าพเจ้าเถิด
มหาอำมาตย์จึงตอบว่า แม่มหาจำเริญ ข้าเกรงพระราชอาญา ไม่สามารถจะขอราชธิดาให้ลูกเจ้าได้ เมื่อนางอ้อนวอนแล้ว ๆ เล่า ๆ ก็ห้ามเสียไม่ยอมทูลขอให้ นางก็ไปหาเสนาบดีอื่นวิงวอนเช่นนั้นอีกว่า ข้าแต่ท่านมหาอำมาตย์ ข้าพเจ้าตั้งหน้ามาหาท่าน ขอท่านได้กรุณาช่วยเข้าไปทูลขอราชธิดาให้ลูกชายข้าพเจ้าเถิด อำมาตย์นั้นก็ห้ามอีกว่า ข้าเกรงพระราชอาญา ไม่กล้าทูลขอราชธิดาได้ เมื่อนางอ้อนวอนแล้ว ๆ เล่า ๆ ก็มิได้รับ นางจึงไปหาเสนาบดีคนอื่นอีก วิงวอนว่า ท่านเสนาบดีผู้เจริญ ขอท่านได้กรุณาทูลขอราชธิดาให้ลูกข้าพเจ้าเถิด ด้วยอานุภาพของพระโพธิสัตว์ อำมาตย์ผู้นั้นก็รับรองแล้วเข้าไปในพระราชนิเวศน์ถวายบังคม ครั้นได้พระราชทานโอกาศ จึงทูลขอพระราชทานอภัยแล้วทูลว่า ข้าแต่พระมหาราชเจ้า มีหญิงทุคคตะคนหนึ่งเปนแม่เด็กสุวรรณสิรสา วานให้ข้าพระองค์มาทูลขอพระสุวรรณคันธาราชธิดา พระองค์จงทรงทราบ พระเจ้าพาราณสีได้ทรงฟัง ก็ทรงพระพิโรธหน่อยหนึ่ง แล้วทรงดำริห์ว่า เด็กชื่อสุวรรณสิรสานี้เปนลูกหญิงเข็ญใจชาติทุคคตะ ไฉนจึงให้มาขอราชธิดาของเรา มันจักมีฤทธิ์มีอานุภาพมีบุญมากกระมัง จำเราจักทดลองดู ถ้าไม่มีเดชมีบุญ ก็จักให้ฆ่าเสีย ถ้ามีบุญ ก็จักให้ ดำริห์แล้วจึงตรัสแก่เสนาบดีว่า ถ้าเด็กสุวรรณสิรสามีบุญมีฤทธิ์สามารถสร้างสพานเงินสพานทองตั้งแต่เรือนตนมาถึงพระราชนิเวศน์ได้ เราจักให้
