สามสิบทัศ มีทานบารมีเปนต้น โดยสัจ ขอให้สพานเงินสพานทองจงเกิดมีแต่เรือนของเราจนถึงปราสาทของพระเจ้าแผ่นดินเถิด
ด้วยอานุภาพของพระโพธิสัตว์ ก็ร้อนขึ้นไปถึงพิภพแห่งสมเด็จอมรินทร์ ท้าวสักกเทวราชพิจารณาดูรู้เหตุนั้นแล้ว จึงเรียกวิสสุกรรมเทวบุตร์มาสั่งบังคับว่า ท่านวิสสุกรรม บัดนี้ สุวรรณสิรสากุมารหน่อเนื้อพระพุทธเจ้าปราถนาราชธิดา ต้องการจะสร้างสพานเงินสพานทองตั้งแต่เรือนของตนจนถึงปราสาทราชนิเวศน์ เหตุนั้น ท่านจงไปสู่มนุษย์โลก นิรมิตให้สมปราถนา พระวิสสุกรรมรับเทพบัญชาว่า สาธุ แล้วก็ลงมายังมนุษย์โลก นิรมิตสพานเงินสพานทองเสร็จแล้ว ก็กลับไปยังที่อยู่ของตน
พอเพลารุ่งเช้า พระเจ้าพรหมทัตเผยสิงหบัญชรทอดพระเนตร์ไปภายนอก เห็นสพานเงินสพานทอง ก็ทรงพระโสมนัสทรงพระดำริห์ว่า สุวรรณสิรสากุมารนี้มีบุญหนักหนาหนอ สพานเงินสพานทองปรากฎขึ้นแล้ว ทรงพระดำริห์แล้ว รับสั่งให้หามหาอำมาตย์แลเสนาบดีเปนต้น พร้อมทั้งพระพิมพาเทวีอัคมเหษี มาทรงปรึกษาว่า ท่านทั้งหลายจงฟังคำเรา เราได้พูดคำใดไว้ คำนั้นต้องเปนจริง ไม่เหลาะแหละ ยั่งยืน ไม่แปรปรวน คำที่เราพูดไว้แล้วต้องเปนเหมือนงาช้างที่งอกออกไปแล้วไม่กลับหด เพราะเหตุนั้น เราจักต้องให้ราชธิดาที่ควรให้แก่สุวรรณสิรสากุมาร ตรัสแล้วจึงให้เรียกราชธิดาทั้งสามเข้ามาปรึกษาว่า เจ้าทั้งสามผู้ใดอยากได้สุวรรณสิรสาเปนสามี เราจะอภิเษกให้ นางทั้งสามทรงเคารพในพระบิดา ก็มิได้กราบทูลประการใด พระเจ้าพรหมทัตจึงตรัสว่า เจ้าสุวรรณา
