หน้า:พงศาวดารอีสาน - แข้ ประทุมชาติ - ๒๔๗๒.pdf/13

๘

หน้า และท้าวก่ำ กลัวอำนาจเจ้าจันทบุรี จึงได้พาครอบครัวอพยพไปพึ่งเจ้านครจำปาศักดิ์ แล้วเจ้าเมืองเวียงจันทนบุรีก็รับว่า ได้ฆ่าท้าวพระตาจริง ด้วยท้าวพระตาขัดไม่ให้บุตรีแก่ข้าพเจ้าไปเป็นภรรยา แล้ว ฯพณฯ จึงว่า เจ้าเมืองเวียงจันทนบุรีเป็นกษัตริย์ครอบงำปกครองบ้านเมือง ไม่อยู่ในยุตติธรรม กดขี่ข่มเหงแม่ป้าน้าสาว เอาท้าวพระตาไปฆ่า เจ้าเมืองเวียงจันทนบุรีต้องตกไปตามกัน ฯพณฯ เลยฆ่าเจ้าเมืองเวียงจันทนบุรีตกไปตามกัน อยู่เมืองนครหลวงพระบาง แล้ว ฯพณฯ จึงให้เจ้าอุปราชเป็นเจ้าเมืองเวียงจันทนบุรี แล้วเจ้าเมืองเวียงจันทนบุรีคนใหม่กับเจ้านครหลวงพระบางแห็นว่า ฯพณฯ มีอำนาจฆ่าเจ้าเมืองเวียงจันทรบุรีได้ เจ้าเมืองเวียงจันทนบุรี เจ้านครหลวงพระบาง จึงยอมถวายดอกไม้เงินทองขึ้นกับกรุงเทพฯ แล้วเจ้าเวียงจันทนบุรีจึงจัดเอานางเขียวค่อม บุตรีเจ้าเมืองเวียงจันทนบุรีคนเก่า ออกมาถวาย ฯพณฯ จึงแต่งให้พระหลวงขุนหมื่นพาเอานางเขียวค่อมลงไปถวายพระเจ้าตากณกรุงเทพฯ แล้ว ฯพณฯ เลยกลับลงไปเมืองนครจำปาศักดิ์ แล้วบอกเจ้านครจำปาศักดิ์ว่า แต่ครัวท้าวคำผง ท้าวทิดพรม ท้าวฝ่ายหน้า ท้าวก่ำ ท้าวสิง และท้าวกุลบุตร จะได้ให้ยกขึ้นไปตั้งอยู่ตามลำน้ำพระมูล ลำพระชี เจ้านครจำปาศักดิ์ก็ยอมให้พวกท้าวฝ่ายหน้าขึ้นมาตามคำสั่ง ฯพณฯ ท้าวคำผง ท้าวทิดพรม ท้าวกุลบุตร และท้าวก่ำ