หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๗.pdf/41

หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว

เหตุนี้จึงน่าสงไสยว่า จะเปนหนังสือผู้อื่นแต่งขึ้นใหม่ ๆ เอาแต่ชื่อนางนพมาศมาอ้างให้คนหลงเชื่อ ข้าพเจ้าได้มีโอกาศกราบบังคมทูลความปรารภเรื่องนี้แด่พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวครั้ง ๑ มีรับสั่งว่า ได้ทรงสังเกตอยู่ว่า หนังสือเรื่องนางนพมาศ ทางภาษาเปนหนังสือใหม่ แลมีข้อความที่จะจริงไม่ได้อยู่ในนั้นจริง แต่ท่านผู้ศึกษาโบราณคดีแต่ก่อนมา มีพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว แลกรมหลวงวงษาธิราชสนิท เปนต้น ท่านทรงนับถือหนังสือเรื่องนี้อยู่ ท่านคงจะได้ทรงสังเกตเห็นความวิปลาศในหนังสืออย่างที่เราเห็นเหมือนกัน แต่ท่านจะได้หลักฐานอื่นอย่างไรซึ่งเรารู้ไม่ได้มาประกอบจึงได้ทรงเชื่อถือ ในส่วนพระราชวิจารณ์ในพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเองนั้น พระองค์ทรงพระราชดำริห์เห็นว่า เรื่องเดิมเขาจะมีจริง แต่ต้นฉบับจะลบเลือนบกพร่องอยู่อย่างไร มามีผู้ปฏิสังขรณ์หนังสือเรื่องนี้ขึ้นในกรุงรัตนโกสินทรนี้ แต่ผู้ที่ปฏิสังขรณ์หย่อนทั้งสติปัญญาแลความรู้ ไปหลงนิยมเสียว่า ยิ่งตกแต่งให้เพราะเจาะเลอียดลออขึ้นได้อิกเท่าใดยิ่งเปนการดี จึงซ่อมแซมเสียจนเลอะไปอย่างที่เราเห็นกันอยู่ทุกวันนี้

หนังสือตำนานพระสิหิงค์ พระภิกษุชื่อ โพธิรังสี แต่งไว้เปนภาษามคธประมาณว่า เมื่อระหว่าง พ.ศ. ๒๐๐๐ จน ๒๐๗๐ เล่าเรื่องพระพุทธรูปซึ่งถวายพระนามว่า พระพุทธสิหิงค์ เดิมสร้างขึ้นที่เมืองลังกา แล้วพระร่วงให้พระเจ้านครศรีธรรมราชไปขอมาไว้เมือง