พระเจ้ามหาศิริไชยสุร ในเวลานั้น บังเอิญในเมืองพม่ารามัญ พระเจ้าแผ่นดินไม่อยู่ในราชธรรมทั้ง ๒ อาณาจักร พระภิกษุสงฆ์แลข้าราชการที่ถูกกดขี่เดือดร้อนต่าง ๆ พากันอพยพมาพึ่งพระเจ้าตองอูเปนอันมาก พระเจ้ามหาศิริไชยสุรได้กำลังแลความนิยมของผู้คนพลเมือง จึงรักษาเมืองตองอูเปนอิศรมาได้ จนพระเจ้ามหาศิริไชยสุรทิวงคต มังตรา ราชบุตรชัณษา ๑๖ ปี ได้รับราชสมบัติ มีพระนามว่า พระเจ้าตเบ็งชเวตี้ ควรแปลว่า พระเจ้าสุวรรณเอกฉัตร ๆ นี้มีอานุภาพมาก (ภายหลังได้เปนพระเจ้าหงษาวดีที่มารบกรุงศรีอยุทธยาครั้งแรกในแผ่นดินสมเด็จพระมหาจักรพรรดิ) พอพระเจ้าตเบ็งชเวตี้ได้ราชสมบัติ ก็คิดขยายอาณาจักร ตั้งต้นตีเข้ามาทางแดนไทยก่อน เมืองเชียงกรานจะอยู่ที่ไหนไม่แน่ ตรวจแผนที่ดูเห็นชื่อเมืองคล้ายกับเชียงกรานอยู่ที่ต่อแดนเหนือเมืองทวาย เห็นจะเปนเมืองนี้เอง พระเจ้าตเบ็งชเวตี้มาตีเมืองเชียงกราน สมเด็จพระไชยราชาธิราชจึงยกออกไปต่อสู้รักษาพระราชอาณาเขตรเมื่อปีจอ จุลศักราช (ตามฉบับหลวงประเสริฐ) ๙๐๐ พ.ศ. ๒๐๘๑ ได้สู้รบกันเปนสามารถ สมเด็จพระไชยราชาธิราชตีทัพพม่าแตกไป
ได้ความในจดหมายเหตุของปินโตโปจุเกตว่า ในแผ่นดินสมเด็จพระไชยราชาธิราช มีฝรั่งโปจุเกตเข้ามาหากินอยู่ที่กรุงศรีอยุทธยาประมาณ ๑๓๐ คน เมื่อสมเด็จพระไชยราชาธิราชจะเสด็จยกกองทัพ
