หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
24
| คนแคลนนุ่งผ้าขาด | ขอทาน ก็ดี | |
| แม้ว่ามีอาหาร | อยู่แล้ว | |
| สิ่งอื่นอนาถปาน | ใดก็ ตามเทอญ | |
| จนไม่แท้แต่แคล้ว | สุขเข้าเขตร์เข็ญ | |
| เห็นความเช่นนี้เพราะ | ธรรมดา ชนนา | |
| รกชีพเปรียใดหา | ห่อนได้ | |
| สรรพธรรมที่เกี่ยวกา | ยามนุษย์ เราฤๅ | |
| ชูชีพเป็นสุขไร้ | ชีพนั้นทุกข์ทราม | |
| ความจนธรรมชาติแท้ | ทางทุกข์ | |
| จนที่ความตายรุก | รวดเร้า | |
| จึ่งเป็นอย่างจนอุ | กฤษยอด จนแฮ | |
| ใดจะฟานขาดเข้า | หยอดท้องจำตาย | |
| ความจนหลายชั้นนับ | นิพนธ์ ได้นา | |
| จะใคร่กล่าวเหตุผล | พล่ามเพ้อ | |
| จนจิตต์เลอะคราวจน | จวบราช การแฮ | |
| จำจบโคลงเก้อเก้อ | กุดค้างกลางแปลง |
