หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
48
| ชาวเรือก็ย่อมรู้ | ฉนี้อยู่ทุกจิตต์ใจ | |
| แต่ลอยอยู่ตราบใด | ต้องจำแก้ด้วยแรงระดม | |
| แก้รอดตลอดฝั่ง | จะรอดทั้งจะชื่นชม | |
| เหลือแก้ก็จำจม | ให้ปรากฏว่าถึงกรรม | |
| ผิวทอดธุระนิ่ง | บวุ่นวิ่งเยียวยาทำ | |
| ที่สุดก็สูญลำ | เหมือนที่แก้ไม่หวาดไหว | |
| ผิดกันแต่ถ้าแก้ | ให้เต็มแย่จึงจมไป | |
| ใครห่อนประมาทใจ | ว่าขลาดเขลาและเมาเมิน | |
| เสียทีก็มีชื่อ | ได้เลื่องลือสรรเสริญ | |
| สงสารว่ากรรมเกิน | กำลังดอกจึงจมสูญ | |
| นี้ในน้ำใจข้า | อุปมาบังคมทูล | |
| ทุกวันนี้อาดูร | แต่ที่พระประชวรนาน | |
| เปรียบตัวเหมือนอย่างม้า | ที่เป็นพาหนยาน | |
| ถูกเครื่องบังเหียนอาน | ประจำหน้าพลับพลาชัย | |
| คอยพระประทับอาสน์ | กระหยับบาทจะพาไกล | |
| ตามแต่พระทัยไท | ธจะชักไปซ้ายขวา |
