เข้าไปอีกชั้น ๑ ดังปรากฏอยู่ในเครื่องต้นแลเครื่องละครจนทุกวันนี้ แลในปัตยุบันนี้ กางเกงที่เรียกกันว่า "กางเกงจีน" นั้น ข้าไม่เห็นเจ๊กใช้เลย เห็นแต่คนไทยนุ่ง กางเกงที่เจ๊กใช้ เห็นขาแคบ ๆ ทั้งนั้น เพราะเมืองเขาหนาว นุ่งกางเกงอย่างเรา ๆ นุ่งกันทนไม่ได้ ข้าจึงเห็นว่า กางเกงที่พวกเรา ๆ ใช้นุ่งกันอยู่กับบ้าน ควรจะเรียกว่า "กางเกงไทย" มากกว่า "กางเกงจีน" กรมหลวงดำรง[1] รับรอง แลยังมีคำอธิบายอีกชั้น ๑ ว่า "กางเกงไทย คือ กางเกงที่ถลกขาขึ้นถ่ายปัสสาวะได้" ซึ่งเป็นเดฟินิชั่นที่ตลก ๆ แต่ก็ตรงอยู่
เรื่องเปิดโรงเรียนนั้น ในชั้นต้นควรมีงานแต่เล็กน้อย เพียงแต่สวดมนต์เลี้ยงพระ แลควรเป็นการทำบุญของโรงเรียนเองก่อน ถ้าแม้ข้าจะไปในงานนั้น ก็เป็นไปช่วยส่วนตัว คล้าย ๆ งานขึ้นโรงเรียนมหาดเล็กใหม่ ๆ เมื่อเร็ว ๆ นี้ แลปว่า ไม่ต้องมีบัตรหมายอันใด ส่วนวันนั้นก็ให้เข้าปรึกษาหารือกับกรรมการตกลงกันแล้วบอกให้ทราบด้วย
อนึ่ง เห็นว่า กรมหลวงดำรง[1] เป็นผู้ที่มีความคิดในการศึกษาดีอยู่ จึงได้ขอให้เป็นผู้ตรวจพิเศษ ()[2] ของโรงเรียนมหาดเล็กด้วย ได้บอกพระยาเทพให้ทราบแล้ว เขาจะได้บอกเจ้าแล้วหรือยังไม่ทราบ เห็นควรจะลงพระนามไว้ในระเบียบการ แลถ้ายังมิได้แจ้งความในราชกิจจา ก็ควรแจ้งความไปเสียด้วย
กับมีอยู่อีกข้อ ๑ ซึ่งข้าควรจะบอกเจ้าไว้ คือ มีนักเรียนหลวงบางคนได้เคยฝึกหัดวิชาโขนอยู่แล้ว ถ้าจะทิ้งเสีย ข้าก็ออกเสียดาย เพราะวิชานี้มันจะสูญอยู่แล้ว ยังมีที่หวังอยู่ในแต่พวกนี้ เพราะฉะนั้น ข้าอยากจะขอให้ได้มีโอกาสฝึกซ้อมต่อไปบ้างตามสมควร แลบางครั้งบางคราว ถ้าจวน ๆ จะเล่น อาจจะต้องขอมาซ้อมผสมบ้าง การซ้อมผสมเช่นนี้บางทีก็มีต้องอยู่ดึกไปบ้าง แต่คงจะไม่มีบ่อยนัก แลข้าเข้าใจว่า เด็ก ๆ ไม่ใคร่จะรู้สึกอะไร เพราะเคยสังเกตมาแล้วว่า เวลาไรที่มิใช่บทเรียน เขาก็แอบไปหลับไปงีบกันได้ ถ้าแม้จะต้องขาดในระเบียบเวลาไปบ้าง ก็คงจะมีแต่ในตอนเช้า ซึ่งเห็นจดไว้เป็นเวลาสำหรับหัดทหารหรือหัดยิมนาสติกส์อยู่ในตัวแล้ว ผู้ที่ข้าจะขอมาฝึกซ้อมโขนเป็นพิเศษ
