๏ ฝ่ายพระเจ้าหงษาวดีแจ้งข่าวไปว่า พระยาภุกาม พระยาเสือหาญ ซึ่งให้มาช่วยกันเมืองพระพิศณุโลก กลับเสียทัพแก่ชาวล้านช้าง ก็ทรงพระพิโรธ แลให้ม้าใช้มาหาพระยาภุกามแลพระยาเสือหาญไปจะลงโทษ พระยาภุกาม พระยาเสือหาญ กลัวพระราชอาญาพระเจ้าหงษาวดี ก็ทูลวิงวอนพระมหาธรรมราชา เชิญเสด็จขึ้นไปช่วยขอโทษ พระมหาธรรมราชาก็ทรงพระกรุณาแก่พระยาภุกาม พระยาเสือหาญ จึงพาพระนเรศวรราชบุตรเสด็จขึ้นไปถึงเมืองหงษาวดี ทูลขอโทษพระยาภุกาม พระยาเสือหาญ แก่พระเจ้าหงษาวดี ๆ ตรัศว่า มันทั้งสองนี้โทษถึงตายอยู่แล้ว แต่พระเจ้าน้องเราได้ขึ้นมาขอแล้ว เรายกโทษให้ พระมหาธรรมราชาก็โสมนัศรักใคร่ในพระเจ้าหงษาวดีเปนอันมาก.
๏ ขณะเมื่อพระมหาธรรมราชาเสด็จไปกรุงหงษาวดีนั้น ข่าวแจ้งลงไปถึงกรุงพระมหานครศรีอยุทธยา สมเด็จพระมหินทราธิราชก็กราบทูลแก่สมเด็จพระราชบิดาว่า พระมหาธรรมราชานี้มิได้สวามิภักดิต่อพระองค์แล้ว ไปใฝ่ฝากไมตรีแต่พระเจ้าหงษาวดีถ่ายเดียว จำจะยกทัพรีบไปขึ้นไปเชิญเสด็จพระเจ้าพี่นางกับราชนัดดาลงมาไว้ณพระนครศรีอยุทธยา ถึงมาทพระมหาธรรมราชาจะคิดประการใด ก็จะเปนห่วงอาไลยอยู่ อันพระมหาธรรมราชา เห็นจะไม่พ้นเงื้อมพระหัดถ์ สมเด็จพระราชบิดาก็เห็นด้วย จึงตรัศให้พระยารามอยู่จัดแจงรักษาพระนคร สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวกับพระมหินทรโอรสาธิราชก็กรีธาพลเสด็จโดยชลมารคถึงเมืองพระพิศณุโลก ก็รับสมเด็จพระวิสุทธิกระษัตรี กับเอกาทศรฐอันเปนพระภาคิไนยราช แลครัวอพยพข้าหลวงเดิมซึ่งให้ขึ้นมาแต่ก่อนนั้น แล้วสมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวกับพระมหินทราธิราชก็เสด็จล่อง
