หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๕ (๑).djvu/149

๘๖

ลอบเข้าไปถึงขุนสนมข้าหลวงซึ่งสมเด็จพระเจ้าช้างเผือกไปเอามาลงแต่เมืองพระพิศณุโลกกับด้วยพระวิสุทธิกระษัตรีนั้น ขุนสนมก็ส่งหนังสือนั้นเข้าไปถวายแก่พระเจ้าอยู่หัวฝ่ายใน แลในลักษณหนังสือนั้นว่า พระเจ้าช้างเผือกตรัศคิดด้วยพระยาราม จึงแต่งการรบพุ่งป้องกันพระนคร ละให้เสียสัตย์คลองพระราชไมตรีนั้น บัดนี้ พระเจ้าช้างเผือกเสด็จสวรรคตแล้ว ยังแต่พระยาราม แลพระไทยพระเจ้าหงษาวดียังไป่เสียคลองพระราชไมตรี ตรัศว่า ถ้าแลพระเจ้าแผ่นดินส่งตัวพระยารามผู้ก่อเหตุออกไปถวายแล้ว พระเจ้าหงษาวดีก็จะเปนไมตรี มิให้ยากแก่สมณพราหมณาจารย์ประชาราษฎรทั้งปวง จะเลิกทัพกลับคืนไปเมืองหงษาวดี จึงสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฝ่ายในก็เอาหนังสือนั้นมาแถลงแก่สมเด็จพระมหินทราธิราชเจ้าแผ่นดิน ๆ ได้ฟังโดยลักษณหนังสือนั้น ก็ให้หาท้าวพระยาพฤฒามาตย์ทั้งปวงมาประชุมกันปฤกษาว่า ซึ่งพระเจ้าหงษาวดีจะให้ส่งพระยารามออกไปแลจะเปนไมตรีนั้น ยังเห็นควรจะส่งพระยารามออกไปฤๅ ๆ มิชอบส่ง จึงท้าวพระยาพฤฒามาตย์ทั้งปวงปฤกษาว่า ถ้าพระเจ้าหงษาวดีจะเปนพระราชไมตรีจริง ควรจะส่งพระยารามออกไป อย่าให้ได้ยากแก่ประชาราษฎรทั้งหลาย สมเด็จพระมหินทราธิราชเจ้าแผ่นดินก็ตรัศให้แต่งหนังสือตอบออกไปว่า ถ้าพระเจ้าหงษาวดีจะเปนพระราชไมตรีสัจจริงดุจให้มีหนังสือเข้ามาไซ้ ก็จะส่งพระยารามออกไป จึงนายก้อนทองเอาหนังสือออกไปถวายแด่พระมหาธรรมราชา ๆ ก็ตรัศใช้นายก้อนทองเข้ามาเล่าว่า พระเจ้าหงษาวดีจะเปนพระราชไมตรีสุจริตจริง ให้ส่งตัวพระยารามออกไปเถิด ซึ่งจะเอาพระยารามไว้ จะให้ได้ยากแก่อาณาประชาราษฎรทั้งปวงนั้น ดูมิบังควร