มหาธรรมราชาก็มาเฝ้าพระเจ้าหงษาวดีแล้วกราบทูลทุกประการ พระเจ้าหงษาวดีก็ตรัศว่า อันชาวพระนครศรีอยุทธยามิไว้ใจนั้น ก็เปนสำหรับที่จะให้พระนครเสีย ซึ่งจะพ้นมือเราไปนั้นหาไม่แล้ว พระเจ้าหงษาวดีก็สั่งให้นายทัพนายกองทั้งปวงเร่งประชิดทำการทั้งกลางคืนกลางวัน ชาวพระนครก็รบพุ่งป้องกันเปนสามารถ.
๏ ขณะนั้น พระเจ้าลูกเธอ พระศรีเสาวราช ถือพลหมื่นห้าพันตั้งเปนกองกลางอยู่ณท้องสนามหลวง ถ้าเจ้าน่าที่มาทูลว่า ข้าศึกเข้าหักหาญด้านใดหนัก ก็มิได้กราบทูลพระราชบิดาก่อน แต่งทหารให้ไปช่วยรบพุ่งทุกครั้ง ส่วนสมเด็จพระมหินทราธิราชเจ้าแผ่นดินมิได้เอาพระไทยใส่ในการศึก อยู่มา คิดแคลงพระเจ้าลูกเธอ พระศรีเสาวราช ว่า การศึกหนักเบามิได้มาแจ้งก่อน ทำแต่โดยอำเภอใจ จึงให้หาพระศรีเสาวราชเข้ามา แล้วสั่งพระยาธารมาให้เอาตัวพระศรีเสาวราชไปล้างเสียณวัดพระราม ข้าราชการแลนายทัพนายกองทหารทั้งปวงก็เสียใจ แต่เหตุว่ารักบุตรภรรยาอยู่ ก็อุสาหะรบป้องกันไว้ทุกน่าที่.
๏ ฝ่ายขุนราชเสนา ขุนมหาวิไชย กับไพร่ห้าสิบคน พากันเล็ดลอดขึ้นไปถึงเมืองล้านช้าง จึงเอาศุภอักษรนั้นให้แก่เสนาบดี ในลักษณนั้นว่า ศุภอักษรบวรสถาผลวิมลเชษฐคุณานันตวิกสิตวิจิตรคามภีราอัชฌาไศรยในท่านอรรคมหาเสนาบธิบดินทร์นรินทรามาตย์อันสวามิประวาศบาทมุลิกากรบวรยุคลเรณุมาศในพระบาทสมเด็จบรมนารถบรมบพิตรพระพุทธเจ้าอยู่หัวณกรุงเทพทวาราวดีศรีอยุทธยามหาดิลกภพนกรัตนราชธานีบุรีรมย์อุดมพระราชมหาสถาน มีมธุรจิตรสนิทเสน่หามายังเสนาธิบดีณกรุงศรีสัตนาคนหุต ด้วยบัดนี้ กรุงพระนคร
