เมืองนครไทยรู้ข่าวว่า ทัพเมืองล้านช้างยกลงมา ก็บอกข้อราชการลงไปให้กราบทูลสมเด็จพระมหาธรรมราชา.
๏ สมเด็จพระมหาธรรมราชาแจ้งดังนั้น จึงเสด็จไปเฝ้ากราบทูลพระเจ้าหงษาวดีว่า บัดนี้ กองทัพกรุงศรีสัตนาคนหุตยกมาทางเมืองเพ็ชรบูรณ์จะลงเมืองสระบุรีเปนทัพกระหนาบ พระเจ้าหงษาวดีทราบแล้วตรัศถามพระยารามว่า ทัพกรุงศรีสัตนาคนหุตยกมานี้มาช่วยเองฤๅ ๆ ไปขอให้มาช่วย พระยารามกราบทูลว่า สมเด็จพระมหินทราธิราชสั่งข้าพเจ้าให้มีศุภอักษรขึ้นไปขอกองทัพลงมาช่วย พระเจ้าหงษาวดีตรัศว่า ซึ่งทัพกรุงศรีสัตนาคนหุตยกมาครั้งนี้ ครั้นจะละให้มาใกล้ ชาวพระนครจะแขงมือขึ้น การที่จะทำเอาพระนครจะช้าวันไป จำจะตีเสียให้แตกฉานแต่ไกล แล้วให้สมเด็จพระมหาธรรมราชากับพระยารามเอาช่างที่มีฝีมือมาแกะตราให้เหมือนตราพระราชสีห์ เสร็จแล้วจึงแต่งเปนศุภอักษรว่า ทัพพระเจ้าหงษาวดียกมาครั้งนี้ กองทัพกรุงพระมหานครศรีอยุทธยาแต่งออกรับ ก็หาหักหาญได้ไม่ บัดนี้ รับแต่มั่นไว้ แต่งให้ออกลาดตระเวนตัดเสบียง กองทัพเมืองหงษาวดีก็ขาดเสบียงลง จวนจะเลิกถอยไปอยู่แล้ว ให้เชิญเสด็จพระเจ้ากรุงศรีสัตนาคนหุตเร่งยกพยุหโยธาทัพลงมากระหนาบ ก็จะได้ไชยชำนะโดยง่าย ครั้นเสร็จแล้ว จึงให้สมเด็จพระมหาธรรมราชาแต่งไทยซึ่งมีสติปัญญาไว้ใจได้ถือรีบไป แล้วสั่งให้พระมหาอุปราชายกกองทัพขึ้นไปคอยสกัดตี พระมหาอุปราชาก็เสด็จยกพยุหบาตราทัพโดยสถลมารคแนวน้ำแควป่าสักฟากตวันออก พักพลซุ่มไว้ใกล้เมืองสระบุรีทั้งสองฟากน้ำ
