หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๕ (๑).pdf/172

๑๑๕

ตั้งอยู่ณเมืองกำแพงเพ็ชรมาให้ส่งไทยใหญ่แลครัวซึ่งหนีมาอยู่ณเมืองพระพิศณุโลก ข้าพเจ้าตอบไปว่า ธรรมดาพระมหากระษัตราธิราชผู้ดำรงทศพิธราชธรรมนั้นอุประมาดังร่มพระมหาโพธิอันใหญ่ แลมีผู้มาพึ่งพระราชสมภารหวังจะให้พ้นจากไภยอันตรายต่าง ๆ ซึ่งนันทสูกับราชสังครำจะให้ส่งไทยใหญ่ไปนั้น ไม่ควรด้วยคลองขัติยราชประเพณีธรรม ฝ่ายนันทสูกับราชสังครำแจ้งดังนั้นก็ปฤกษากันว่า สมเด็จพระนเรศวรเปนเจ้ายกพยุหบาตราทัพขึ้นไปเมืองหงษาวดีครั้งนี้ เหตุไฉนจึงไม่กลับโดยทางเมืองกำแพงเพ็ชรเล่า บัดนี้ ก็มีหนังสือเปนคำฉกรรจ์องอาจมาดังนี้ เห็นประหลาดนัก เราจะอยู่มิได้ จำจะเลิกครัวเมืองกำแพงเพ็ชรอพยพไปเมืองหงษาวดี จึงจะมีความชอบ แลข่าวทั้งนี้ก็แจ้งไปถึงเมืองพระพิศณุโลก สมเด็จพระนเรศวรเปนเจ้าให้ประชุมท้าวพระยามุขมนตรีปฤกษาว่า ซึ่งเราจะละให้ชาวเมืองกำแพงเพ็ชรฉิบหายพลัดพรายจากภูมิลำเนานั้นมิชอบ เราจะยกไปตีนันทสูกับราชสังครำมิให้เอาครัวเมืองกำแพงเพ็ชรไปได้ ท้าวพระยามุขมนตรีทั้งปวงก็เห็นโดยพระราชบริหาร สมเด็จพระนเรศวรเปนเจ้าก็ตรัศให้ข้าหลวงไปกุมเอาพม่ามอญซึ่งมาอยู่ประจำหัวเมืองฝ่ายเหนือส่งลงไปกรุงเทพมหานครสิ้น แล้วกำหนดไปแก่พระยาสวรรคโลก พระยาพิไชย ให้โดยเสด็จ จะยกไปเอานันทสูกับราชสังครำ จึงให้ตรวจรี้พลช้างม้า ครั้นณวัน ๕ ๗ฯ ๘ ค่ำ เพลาชายแล้ว ๕ บาท ก็เสด็จพยุกบาตราทัพจากเมืองพระพิศณุโลกไปยังเมืองกำแพงเพ็ชร ฝ่ายนันทสูกับราชสังครำรู้ข่าวว่า สมเด็จพระนเรศวรเปนเจ้าเสด็จมา ก็เลิกรี้พลช้างม้าหนีไปจากเมืองกำแพงเพ็ชร สมเด็จพระนเรศวรเปนเจ้า