หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๕ (๑).pdf/244

๑๘๗

อันจะได้ไชยชำนะแลมิได้ไชยชำนะนั้น พระเจ้ากรุงกัมพูชาธิบดีหาเข้าพระไทยไม่ฤๅ ให้ออกมากราบถวายบังคมพระบาทยุคลถวายเสวตรฉัตร เห็นชีวิตรจะยืนยาวไปได้ ฤๅหมายจะได้ไชยชำนะ ก็ให้เร่งยกพลพยุหโยธาออกมาสงครามกันดูเล่นเปนขวัญตา ถ้ามิออกมาในสามวัน พระบาทสมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวจะให้ทหารเข้าพลิกแผ่นดินเสียแต่ในพริบตาเดียว ครั้นแต่งเสร็จแล้ว ก็ให้พระยาเสนาธิบดีเจ้าเมืองบริบูรณกับพระยาพระเขมรซึ่งทัพเรือจับได้มานั้นถือเข้าไป พระยาพระเขมรทั้งปวงกราบถวายบังคมแล้วก็นำหนังสือเข้าไปถวายแก่พระยาแลวก แล้วทูลซึ่งได้รบทั้งทางบกทางเรือเสร็จสิ้นทุกประการ พระยาแลวกได้แจ้งในหนังสือแลเสียกองทัพเรือ ก็ยิ่งเสียพระไทยนัก จึงตรัศว่า อ้ายเหล่านี้ให้ออกไปรบศึก กลับเปนพวกประจามิตรเปนทูตถือหนังสือเข้ามาอิกเล่า โทษมันถึงตาย ให้เอาไปจำมั่นไว้ ตรัศเท่าดังนั้นแล้วก็เสด็จเลียบพระนคร ทอดพระเนตรเห็นกองทัพไทยเดินค่ายประชิเข้ามาใกล้ จึงบัญชาสั่งให้จุดปืนใหญ่น้อยยิงรดมออกไปต้องพลข้าศึกตายเจ็บก็มาก ทำการเข้าไปมิได้ พระราชมนู พระยาสีหราชเดโช พระยาท้ายน้ำ พระยามหาโยธา เห็นดังนั้น ก็ให้ขุดดินถมขึ้นบังตัวเดิน เขมรยิงออกมาไม่ถูก แล้วเร่งให้ถมมูลดินเปนป้อมขึ้นสูงกว่าค่ายเมือง เอาปืนใหญ่ขึ้นจังกาสองวันสองคืนก็เสร็จ ฝ่ายพระยาแลวกเห็นดังนั้น ก็ให้ตั้งค่ายสอบค่ายเมืองสูงขึ้นเปนค่ายบังตาข้าศึก หลังเชิงเทินนั้นสามสิบวา ให้ชักปีกกาแล้วไว้ประตูลับแลเปนช่องเดิน เสียงปืนน้อยปืนใหญ่ยิงตอบโต้กันมิได้ขาดทั้งกลางวันกลางคืน พลเขมรซึ่งรักษาน่าที่เชิงเทินนั้นต้องปืนเจ็บป่วยล้มตายเปนอันมาก สมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวเห็น