๏ ครั้นณวัน ๓ ๕ฯ ๑๒ ค่ำ มีหนังสือบอกพระยากาญจนบุรีส่งตัวสมิงอุบากองซึ่งถือหนังสือเจ้าเมืองเมาะลำเลิ่งเข้ามา สมุหนายกกราบบังคมทูล ในหนังสือนั้นว่า หนังสือพระยาพโรเจ้าเมืองเมาะลำเลิ่งขออวยศิริสวัสดิ์มาถึงพระยากาญจนบุรี ด้วยข้าพเจ้ากับพระยาลาวเจ้าเมืองเมาะตมะเกิดมหากลหะแก่กัน พระยาลาวจะยกมาตีเมืองข้าพเจ้า ๆ หาที่พึ่งมิได้ จะขอเอาพระเดชเดชานุภาพพระบาทสมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวอันมีพระบุญราษีกฤษฎาธิการมหิมาดุจหนึ่งสมเด็จพระเจ้ามันทาตุราชจาตุรงคทิปจักรพรรดิอันมีพระราชเดชาวราฤทธิอาณาจักรแผ่ไปในทวีปใหญ่ทั้งสี่มีทวีปน้อยสองพันเปนบริวารเปนฉัตรแก้วกั้นเกษ ขอกองทัพยกไปช่วยกันเมือง.
๏ พระบาทสมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวทั้งสองพระองค์ได้ทราบดังนั้น ทรงพระโสมนัศ จึงพระราชทานเสื้อผ้าเงินตราแก่สมิงอุบากองโดยสมควร แล้วตรัศให้พระยาศรีไศลถือพลสองพันสรรพไปด้วยเครื่องสาตราวุธยกไปณเมืองเมาะลำเลิ่ง พระยาลาวเจ้าเมืองเมาะตมะรู้ว่า กองทัพไทยยกมาตั้งอยู่ณเมืองเมาะลำเลิ่ง กลัวพระเดชเดชานุภาพ มิได้คิดอาฆาฏต่อไป ขณะเมื่อพระยาศรีไศลไปช่วยกันเมืองเมาะลำเลิ่งนั้น เจ้าฟ้าแสนหวีถึงแก่พิราไลย มีราชบุตรสองคนแต่ต่างมารดา พี่น้องทำยุทธกลหะชิงสมบัติกัน ผู้น้องสู้มิได้ กลัวพี่ชายจะฆ่าเสีย ครั้นรู้ว่า กองทัพไทยมาตั้งอยู่ณเมืองเมาะลำเลิ่ง ก็พาพรรคพวกบ่าวไพร่ประมาณร้อยเศษหนีลงมาหาพระยาศรีไศลณเมืองเมาะลำเลิ่ง พระยาศรีไศลก็บอกส่งตัวเจ้าฟ้าแสนหวีมายังกรุงเทพมหานคร.
