หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๕ (๑).pdf/260

๒๐๓

สติปัญญา แลซึ่งมหาบพิตรว่า ยังอ่อนปัญญาความคิดอยู่นั้น จะคิดอย่างไรให้ว่าไปเถิด จะช่วยชี้แจงให้ พระยาตองอูได้ฟังดังนั้นดีใจกราบนมัสการพระมหาเถรแล้วว่า โยมประมาณดูรี้พลเมืองหงษาวดีแลเมืองขึ้นทั้งปวงจะมากกว่ากรุงพระนครศรีอยุทธยาอิก แต่ทว่า มากก็เหมือนน้อย ด้วยไปเข้าอ่อนน้อมต่อกรุงพระนครศรีอยุทธยามาก จะคิดอ่านให้กลับใจมาได้นั้นยากนัก พระมหาเถรหัวเราะแล้วว่า การเพียงนี้จะยากอะไรมี แม้จะแกงให้อร่อยหม้อหนึ่งเห็นจะยากกว่าอิก พระยาตองอูจึงว่า ถ้าพระผู้เปนเจ้าโปรดโยมให้ได้เปนใหญ่ในรามัญประเทศสมคิดแล้ว จะสนองพระคุณไปกว่าจะสิ้นชีวิตร พระมหาเถรยิ้มแล้วจึงว่า มหาบพิตรอย่าวิตกเลย อาตมภาพจะช่วย พระมหาเถรขยับมาให้ใกล้พระยาตองอูแล้วว่า มหาบพิตรก็เปนพระราชนัดดาพระเจ้าหงษาวดี หัวเมืองทั้งปวงก็นับถือมากมายอยู่ จงมีหนังสือไปประกาศแก่หัวเมืองทั้งปวงว่า กรุงหงษาวดีเปนราชธานีใหญ่แต่ครั้งพระเจ้าช้างเผือกตราบเท่าทุกวันนี้ ยังมิได้ไปเปนเชลยแก่เมืองใด แลครั้งนี้ แต่พระเจ้าแปรเสียทีมา สมเด็จพระเจ้าหงษาวดีเอาโทษถอดเสียจากที่ถานาศักดิ์ เราได้ยินข่าวว่า หัวเมืองทั้งปวงพากันลอบใช้คนถือหนังสือคุมเครื่องบรรณาการไปออกแก่กรุงพระนครศรีอยุทธยา เราก็ยังไม่เชื่อ จึงแสร้งแต่งคนถือหนังสือไปบ้าง หวังจะฟังอึงกิตาการให้แน่ ก็ได้ความประจักษ์ว่า เมืองเมาะตมะแลหัวเมืองทั้งปวงคิดกระบถ คนเหล่านี้หารักชีวิตรแลโคตรไม่ฤๅ ไม่เร่งบอกมา เราจะเอาความกราบทูลสมเด็จพระเจ้าหงษาวดี แล้วจะยกทัพไปจับฆ่าเสียให้สิ้นทั้งโคตร ถ้าแลเมืองทั้งปวงรู้สึกว่า ได้คิดผิดแล้วจะคืนหาความชอบ ก็จะ