หน้า:พระราชพงษาวดาร ฉบับพระราชหัดถเลขา ภาค ๑ (๒๔๕๕) b.pdf/263

๒๐๔

งดความไว้ครั้งหนึ่งก่อน แต่ทว่า ให้คิดอ่านจับไทยกองทัพซึ่งมาตั้งอยู่เมืองเมาะลำเลิ่งส่งมาให้ได้บ้าง จึงจะเห็นจริง ถ้ามหาบพิตรมีหนังสือได้ดังนี้ ดีร้ายหัวเมืองทั้งปวงจะสดุ้งตกใจกลัว ก็จะกลับใจคิดอ่านจับไทย ก็จะเกิดอริวิวาทกับไทย ทางไมตรีก็จะขาดกัน เมื่อทัพพระเจ้ากรุงศรีอยุทธยายกมา ก็จะได้เปนรั้วขวากรั้วหนามกันให้ช้าลงไว้ ประการหนึ่ง มหาบพิตรจงบำรุงช้างม้าเอาใจรี้พลไว้ให้รื่นเริง ถ้าได้ข่าวว่า ทัพกรุงพระนครศรีอยุทธยายกล่วงแดนมาเมื่อใดแล้ว จงเร่งยกพลไปเมืองหงษาวดี ทำทีว่าจะมาช่วยงานพระราชสงครามให้ไว้ใจ แล้วเข้าปลอมปล้นเอาเมืองหงษาวดี เชิญเสด็จพระเจ้าหงษาวดีแลกวาดครัวอพยพไพร่พลเมืองเข้าปลาอาหารมาเมืองตองอูให้สิ้น ถึงมาทว่าทัพพระนเรศวรยกติตดามมาถึงเมืองตองอูก็ดี เมื่อแลเราตัดเสบียงอาหารเสียได้สิ้นแล้ว ก็ในจะเลิกทัพกลับเอง ถ้าศึกกลับไปแล้ว พระเจ้าหงษาวดีก็อยู่ในเงื้อมพระหัดถ์ พระองค์ก็จะสิทธิขาดขึ้นกว่าเก่าร้อยเท่าพันทวี จะคิดประการใดก็จะสำเร็จ แลซึ่งอาตมภาพว่ามาทั้งนี้ มหาบพิตรจะเห็นดีชั่วประการใท พระยาตองอูมีความยินดี กราบนมัสการแทบบาทพระมหาเถรแล้ว ๆ เล่า ๆ แล้วว่า พระผู้เปนเจ้าคิดดังนี้ ดังเทพยดาเอาแว่นแก้วมาส่องให้สว่างเห็นทั้งกลางวันกลางคืน พระคุณนั้นหาที่สุดมิได้ พระมหาเถรจึงว่า มหาบพิตรเร่งมีหนังสือไปเถิด ถ้าขัดสนไปภายน่า จึงให้ไปบอก อาตมภาพจะช่วย แล้วพระมหาเถรก็ลาไปอาราม รุ่งขึ้น พระยาตองอูก็แต่งหนังสือตามถ้อยคำพระมหาเถรว่า ให้คนถือไปประกาศแก่หัวเมืองทั้งปวง.