ยังติดตามมา ก็ให้เอาของพระเจ้าหงษาวดีสิ่งหนึ่งสองสิ่งแต่งคนถือหนังสือไปถวายหน่วงทัพไว้แต่งการกันเมืองให้มั่นคง ถึงมาทจะเสียของไปนิดหนึ่งเท่านั้น ก็อย่าเสียดายเลย อุประมาเหมือนดอกไม้หล่นไปดอกหนึ่งสองดอก ถ้าต้นรากบริบูรณ์อยู่แล้ว ก็ในจะเพลดดอกออกผลสืบไป พระมหาเถรสั่งความแก่พระยาตองอูทุกประการแล้วก็ลาไปอาราม พระยาตองอูก็เกณฑ์ทัพ ๑๐๐๐๐๐ สรรพไปด้วยเครื่องสาตราวุธ พลเมืองนอกนั้นให้กวาดต้อนเข้าในเมืองสิ้น แลเกณฑ์ให้ขึ้นรักษาน่าที่เชิงเทิน ครั้นได้พิไชยฤกษ์ดีแล้ว พระยาตองอูก็ยกพล ๑๐๐๐๐๐ ลงมายังเมืองหงษาวดี ตั้งกองทัพอยู่นอกเมือง พระยาตองอูเข้าไปเฝ้าสมเด็จพระเจ้าหงษาวดีในพระราชวัง พระเจ้าหงษาวดีตรัศปราไสพระยาตองอูว่า ทัพพระนเรศวรยกมาครั้งนี้ใหญ่หลวง หลานเราจงช่วยคิดราชการป้องกันอย่าให้เมืองมอญไปเปนเชลยกรุงพระนครศรีอยุทธยาได้ พระยาตองอูกราบทูลว่า พระองค์อย่าทรงพระวิตกเลย ข้าพเจ้าจะขอทำราชการฉลองพระคุณกว่าจะสิ้นชีวิตร ทูลแล้วพระยาตองอูก็ลาพระเจ้าหงษาออกมายังกองทัพ แต่พระยาตองอูเวียนเข้าไปเฝ้าเยือนพระเจ้าหงษาเนือง ๆ ชาวหงษาซึ่งรักษาน่าที่เชิงเทินประตูเข้าออกนั้นก็ไม่รังเกียจชาวตองอู ไว้ใจให้เข้าออกทั้งกลางวันกลางคืน.
๏ ฝ่ายพระยาลาวเจ้าเมืองเมาะตมะ ครั้นแจ้งในหนังสือพระยาตองอูดังนั้น ก็สำคัญว่าจริง มิได้รู้ว่าเปนอุบาย ก็แต่งคนถือหนังสือไปขับต้อนเจ้าเมืองกรมการแลราษฎรบันดาเมืองขึ้นแก่เมืองเมาะตมะให้ยกกันเข้าไปในเมืองเมาะตมะให้สิ้น เจ้าเมืองกรมการแลราษฎรเมืองขึ้นแก่เมืองเมาะตมะ ๓๒ หัวเมืองที่คิดเห็นว่า เจ้าเมืองเมาะตมะจะสู้
