หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
เล่ม ๔
๑๗๓
ราชาธิราช
๏ฝ่ายพระยาน้อยซึ่งพระมหาเทวีเอามาเลี้ยงไว้ ครั้นจำเริญวัยขึ้นมา ก็มีใจฉกรรจ์นัก พระเจ้าช้างเผือกเห็นดังนั้นก็ว่าแก่มหาเทวีว่า ทุกวันนี้ ถ้าหาบุญข้าไม่ พระยาน้อยนี้ลักษณผมหยิก ตาพอง น่องทู่ ข้าเห็นใจมันฉกรรจ์นัก เผื่อแลพระยาน้อยจะได้ราชสมบัติเปนเจ้าแผ่นดินนั้น ท่านผู้เปนพี่ข้ากับนางนักสนมสมณะพราหมณาจาริย์อาณาประชาราษฎรทั้งปวงก็จะได้ความเดือดร้อนหนัก แลจะมีผู้ใดรักใคร่พระยาน้อยนั้นหามิได้ เพราะใจนั้นจะปราศจากศรัทธาในพระสาศนา ฝ่ายพ่อขุนเมืองรูปก็งาม เจรจาก็เพราะ เปนมัทธุรศวาจาอ่อน
