หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
| แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
เล่ม ๒
๕๗
ราชาธิราช
ได้ว่าพ่อตาอยู่บ้านหามิได้ ว่าให้แต่ลูกเขยอยู่บ้าน บรรดาชายหญิงซึ่งได้ยินก็ยิ้มอยู่ บางคนก็หัวเราะแล้วสรรเสริญว่า อะขะมะมอญคนนี้มีปัญญามาก ฉลาดกว่าพ่อตา ๚ะ
๏ฝ่ายอะขะมะมอญจึงคิดแต่ในใจว่า ความคิดแต่เพียงนี้ คนทั้งปวงสรรเสริญว่าฉลาดนักหนา แต่นี้กูจะไปเข้าเดือนเถิด จึงให้เมียหาสะเบียงอาหาร ครั้นเวลากลางคืน จึงนิมิตร์ฝันว่า เท้าข้างหนึ่งเหยียบเมืองพะโค เท้าข้างหนึ่งเหยียบเมืองพุกาม แล้วเท้าที่เหยียบเมืองพุกามนั้นยกมาเหยียบเมืองพะโคทั้งสองเท้า ฝันดังนั้นแล้วก็ตื่นขึ้น คิดแต่ในใจว่า นิมิตร์นี้ใหญ่
