นี้ ขอแก้ไขเพิ่มความ ดั่งนี้ บรรทัดแรก คำว่า "ในโอกาสฉุกเฉิน" แก้เป็น "ในเหตุฉุกเฉิน" วรรค ๒ บรรทัดที่ ๓ คำว่า "พระราชกำหนดนั้นเป็น" แก้เป็น "พระราชกำหนดนั้นก็เป็น" บรรทัดที่ ๔ คำว่า "กำหนดนั้นเป็น" แก้เป็น "กำหนดนั้นก็เป็น" และในวรรคสุดท้าย คำว่า "ของสภาอันกล่าวนี้" แก้คำว่า "อัน" เป็น "ที่" ให้อ่านว่า "ของสภาที่กล่าวนี้"
ประธานอนุกรรมการร่างรัฐธรรมนูญกล่าวว่า ที่แก้นี้ ไม่ขัดข้อง
หลวงธำรงนาวาสวัสดิ์กล่าวว่า ตามความในวรรค ๒ แห่งมาตรานี้ ตามความเข้าใจ ไม่มีข้อแสดงให้เห็นว่า ในคราวประชุมต่อไปแล้ว พระราชกำหนดซึ่งออกในเหตุฉุกเฉินจะต้องรีบนำเสนอต่อสภาดั่งที่บัญญัติไว้ในพระราชบัญญัติธรรมนูญชั่วคราว มาตรา ๒๙ ฉะนั้น จึ่งมีความประสงค์ว่า ควรเติมคำว่า "รีบ" ในที่นี้ ความประสงค์จะให้เติม เพราะเหตุว่า ข้อความในตอนท้ายในวรรคนี้กล่าวว่า ถ้าแม้พระราชกำหนดนี้สภาไม่อนุมัติก็เป็นอันตกไปก็ดี ก็ไม่กะทบถึงกิจการที่ได้เป็นไปในระหว่างที่ใช้พระราชบัญญัตินั้น ก็เมื่อเช่นนี้ พระราชกำหนดก็มีหนทางที่จะตกไปได้ และถ้าแม้ตกไป เราปล่อยให้ล่วงเลยไว้นาน จะทำให้เสียประโยชน์ของประชาชนได้
พระยาราชวังสันกล่าวว่า ตามที่หลวงธำรงฯ พูดนั้น อนุกรรมการก็ได้พิจารณาดูแล้วเหมือนกัน เห็นว่า ไม่จำเป็น แต่ถ้าจะใส่ลงไป
