หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๖๔
พิรุณโรยโปรยมาเวลาดึก | คะนึงนึกถึงนางสำอางโฉม | |
ถ้าเหาะได้จะไปพาเอามาโลม | ประคองโฉมโลมเล่นไม่เว้นวาง | |
นี่จนจิตฤทธีหามีไม่ | ยิ่งคิดไปสารพัดจะขัดขวาง | |
ระทวยทอดกอดหมอนลงนอนคราง | กลัวจะค้างมรสุมกลุ้มหัวใจ | |
ยิ่งคิดคิดจิตคล้อยละห้อยหา | ชลนาเอิบอาบพิลาปไหล | |
กลางคืนหนาวกลางวันร้อนอ่อนฤทัย | เมื่อครั้งไรจะพ้นข้อทรมาน | |
ถึงเดือนสิบเห็นกันเมื่อวันสารท | ใส่อังคาสโภชนากระยาหาร | |
กระยาสารทกล้วยไข่ใส่โตกพาน | พวกชาวบ้านถ้วนหน้ามาธารณะ | |
เจ้างามคมห่มสีชุลีนบ | แล้วจับจบทัพพีน้อมศีรษะ | |
หยิบเข้าของกระยาสารทใส่บาตรพระ | ธารณะเสร็จสรรพกลับมาเรือน | |
พอลับเนตรเชษฐาอุราร้อน | แสนอาวรณ์โหยให้ใครจะเหมือน | |
ไม่รู้ที่จะวานใครไปตักเตือน | ให้มาเยือนเยี่ยมพี่ถึงที่นอน | |
ถ้าเข้าชิดอิดออดจะกอดรัด | สอดสัมผัสเคล้นทรวงดวงสมร | |
แม้นข่วนหยิกพลิกหันจะกันกร | ทำแง่งอนพี่จะง้อให้ท้อใจ | |
จะเป่าด้วยคาถามหาเสน่ห์ | อิธะเจทำผงให้หลงใหล | |
โอ้ยามนี้โฉมตรูก็อยู่ไกล | ทำไฉนจะได้มิตรมาชิดเชย | |
ขอเชิญเทพทุกสถานพิมานสถิต | ช่วยเตือนมิตรให้มาเยือนอย่าเชือนเฉย | |
อย่าให้เรียมคอยท่าอยู่ช้าเลย | ไม่ได้เชยนุชนงค์ฉันคงตาย | |
อันหญิงอื่นดื่นไปทั้งไตรจักร | ไม่มีรักเหมือนนุชที่สุดหมาย | |
ขอให้ได้แนบน้องประคองกาย | อย่าคลาดคลายตราบเท่าเข้านิพพาน | |
ยิ่งรำคาญแค้นใจให้สะอื้น | ถ้างามชื่นเห็นคงจะสงสาร | |
แม้แลกเปลี่ยนน้ำใจอาลัยลาญ | คงรำคาญเหมือนเรียมที่เตรียมตรอม | |
ถ้ายอดรักรักรวบประจวบจิต | คงได้ชิดเชยแนบแอบถนอม |