หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๖๙
พี่เคลิ้มคลั่งนั่งอยู่ดูมะลิ | ลืมสติหลงพลอดกอดกระถาง | |
ฟังเป็นเสียงสายสมรวอนให้วาง | จึงปลอบนางทางว่าด้วยอาลัย | |
พี่นั่งคอยนอนคอยน้อยไปฤๅ | ขอถูกมือยอดรักอย่าผลักไส | |
พอรู้สึกนึกเขินเดินออกไป | ถ้าแม้นใครเห็นฉันแล้วขันจริง | |
ราวกับถูกยาแฝดสักแปดโถ | จนซูบโซเสียศรีดังผีสิง | |
พระอภัยหลงรูปวาดหวาดประวิง | เรากลับยิ่งกว่าพระอภัยไป | |
ถ้ามิได้นวลหงฉันคงม้วย | ใครจะช่วยดับเข็ญเห็นไม่ไหว | |
ฤๅจะเหมือนมดแดงน่าแคลงใจ | ให้สงสัยวิญญาณ์เป็นอาจิณ | |
ดูตำราว่าพฤหัสบดิ์เป็นปัตตนิ | ตามลัทธิว่าคู่อยู่ทักษิณ | |
ช่างพูดจาตาดำดังน้ำนิล | ก็สมสิ้นเหมือนตำราสารพัน | |
เออก็ขัดด้วยอะไรไฉนหนอ | แต่รีรอรักนุชสุดกระสัน | |
เห็นที่อื่นดื่นดาษไม่ขาดวัน | จะรักกันก็ประเดี๋ยวเมื่อเกี้ยวพาน | |
เหมือนแสบท้องต้องฝืนกลืนข้าวตาก | ระคายปากไม่ละมุนเหมือนวุ้นหวาน | |
เหมือนอดข้าวกินมันยามกันดาร | กว่าจะพานพบของที่ต้องใจ | |
กระแจะจันทน์คันธาบุปผาสด | ไม่เหมือนรสมิ่งมิตรพิสมัย | |
ประเวณีมีจบภพไตร | ไม่ว่าใครทุกตัวทั่วโลกา | |
ถึงเดือนสี่ปีสุดถึงตรุษใหม่ | ยังไม่ได้นุชนาฏที่ปรารถนา | |
ฟังเสียงปืนยิงยัดอัตนา | รอบมหานัคเรศนิเวศวัง | |
ถ้าความทุกข์เราดังเหมือนยังปืน | พิภพพื้นก็จะไหวเหมือนใจหวัง | |
นวลหงคงจะรู้ถึงหูดัง | จะนอนฟังทุกข์พี่ไม่มีเว้น | |
ทุกวันคืนเดือนปีไม่มีหยุด | พี่แสนสุดทุกข์ใจใครจะเห็น | |
ในทรวงช้ำเหมือนเขาเชือดเอาเลือดกระเด็น | ใครจะเป็นเช่นข้าทั้งธานี | |
ความรักนุชสุดหลงพะวงจิต | จนลืมคิดญาติกาน่าบัดสี |