ราชการ ถึงจะผิดชอบประการใดพระเจ้าเล่าปี่ก็เม็ตตามิได้เอาโทษ บัดนี้ข้าพเจ้าคิดถึงคุณพระเจ้าเล่าปี่ซึ่งสั่งไว้ ว่าให้ช่วยทำนุบำรุงแผ่นดินให้เปนศุข ข้าพเจ้าจะขออาษาไปตีเมืองลกเอี๋ยง เชิญพระองค์ขึ้นครองสมบัติให้เปนใหญ่แต่ผู้เดียว พระองค์อยู่ภายหลังจะมีกิจราชการสิ่งใด ก็ให้ปฤกษาแก่ขุนนางทั้งปวง ซึ่งมีสติปัญญา ตามเยี่ยงอย่างพระเจ้าเล่าปี่นั้นเถิด
พระเจ้าเล่าเสี้ยนได้ฟังดังนั้น จึงตรัสแก่ขงเบ้งว่าท่านไปทำศึกกับเบ้งเฮ๊กพึ่งกลับมา ยังไม่ทันหายเหนื่อย ให้ท่านหยุดพักบำรุงทแกล้วทหารให้บริบูรณ์ก่อนเถิด ขงเบ้งจึงทูลว่าอันเมืองลกเอี๋ยงนี้ ข้าพเจ้าจะยกไปตีนานอยู่แล้ว แต่เบ้งเฮ๊กเปนสัตรูกระหนาบหลังจึงมิได้ยกไป บัดนี้เบ้งเฮ๊กก็อ่อนน้อมอยู่ในอำนาจเราแล้ว จำเราจะยกไปตีเอาเมืองฮูโต๋ให้ได้จึงจะควร
เจ้าจิ๋วขุนนางผู้ใหญ่ได้ฟังดังนั้น จึงว่าแก่ขงเบ้งว่าเวลาคืนนี้ข้าพเจ้าพิเคราะห์ดูฤกษ์บน เห็นดาวประจำเมืองฝ่ายเหนือมีรัศมีบริบูรณ์อยู่ มหาอุปราชก็มีสติปัญญาหลักแหลมรู้การทั้งปวง ซึ่งจะยกไปตีเมืองฮูโต๋นั้น เกลือกจะป่วยการเสียเปล่า
ขงเบ้งจึงว่าอันจะถือเอาฤกษ์บนเปนประมาณนั้นไม่ได้ พิเคราะห์เอาการในเมืองลกเอี๋ยงนั้นเปนประมาณ ถึงมาทว่าดาวประจำเมืองจะเปนอันตรายก็ดี ถ้าไม่มีข้าศึกทำอันตรายแล้ว เมืองนั้นก็บริบูรณ์อยู่ บัดนี้เราจะยกกองทัพไปตั้งอยู่ณเมืองฮันต๋งฟังข่าวราชการ เมืองลกเอี๋ยงเห็นได้ทีแล้วเราจะยกเข้าตีเอาให้จงได้
เจ้าจิ๋วก็ห้ามปรามเปนหลายครั้ง ขงเบ้งก็มิได้ฟัง จึงสั่งให้กุยฮิวจี๋ บิฮุย ตันอุ๋น เฮียงทง ตันจิ๋น เจียวอ้วน เตียวฮี เตาเขง โตบี เอียวฮอง เบงก๋อง ไลบิน อินเบด ลิจวน ฮุยสี เจ้าจิ๋ว กับขุนนางผู้ใหญ่ร้อยเสศ คุมทหารอยู่รักษาเมืองเสฉวน แล้วขงเบ้งก็
