บนเสมาก็รอทหารไว้ สุม้าอี้รู้ว่าโกฉุยยกมา ก็ขึ้นบนหอรบเยี่ยมหน้าร้องออกไปสัพยอกเปนไฉนโกฉุยท่านจึงยกมาช้าล้าหลังฉนี้เล่า
โกฉุยเห็นสุม้าอี้อยู่บนหอรบร้องออกมาก็อายใจ คิดว่าสุม้าอี้นี้สามารถดังเทพยดา ที่ไหนความคิดเราจะเสมอด้วย โกฉุยก็เข้าไปในเมืองคำนับสุม้าอี้ตามประเพณี สุม้าอี้จึงบอกว่าบัดนี้เกเต๋งสำคัญนักเราก็ได้แล้ว เห็นขงเบ้งจะยกหนีเปนมั่นคง ท่านกับโจจิ๋นจงคุมทหารยกไปติดตามจับตัวขงเบ้งให้จงได้ โกฉุยรับคำสุม้าอี้คำนับแล้วก็กลับมา
สุม้าอี้จึงว่ากับเตียวคับว่า โจจิ๋นให้โกฉุยยกมาทั้งนี้ปราถนาจะแบ่งเอาความชอบของเราก็ค้างอยู่ ตัวเราเล่าก็มิได้ตั้งใจที่จะเอาความชอบแต่ผู้เดียว เปนบุญของเราก็ได้ตลอดโดยสดวกเอ็ง แลบัดนี้โกเสียง อุยเอี๋ยน อองเป๋ง ม้าเจ๊ก สี่คนแตกไปนั้น เห็นจะเข้าไปตั้งอยู่ด่านยังเบ้งก๋วน ครั้นเราจะยกไปตีบัดนี้เล่าก็เกรงขงเบ้งจะยกทหารตีประทับหลังเข้าจะเสียที ท่านจงคุมทหารยกไปตั้งสกัดอยู่กลางทางที่จะเข้าไปค่ายยังเบงก๋วน เราจะยกกองทัพไปตีขงเบ้งตำบลจำก๊ก แต่ทว่าจะเดินกองทัพไปทางเมืองเสเสียจึงจะได้ ด้วยเมืองเสเสียนั้น ขงเบ้งซ่องสุมเสบียงอาหารไว้เปนอันมากเปนสำคัญอยู่ ถ้าเราได้เสเสียแล้ว ก็จะได้เมืองลำอั๋นเมืองเทียนซุยด้วย เพราะเปนทางร่วมตลอดถึงกัน ถ้าแลขงเบ้งหนีมาถึงที่ท่านซุ่มทหารอยู่ จงยกออกตีตัดเอาเสบียงให้จงได้ เตียวคับรับคำก็คำนับลายกทหารไป สุม้าอี้จึงแต่งให้ซินต๋ำซินหงีอยู่รักษาเมืองลิวเสีย จัดแจงพร้อมแล้วก็ยกกองทัพมา
ฝ่ายคนใช้ซึ่งอองเป๋ง ให้เอาแผนที่ไปแจ้งแก่ขงเบ้งนั้นมาถึง จึงเอาแผนที่ให้แล้วแจ้งเนื้อความที่รู้เห็นทุกประการ ขงเบ้งคลี่แผนที่ออกพิเคราะห์ดู แล้วก็เอาฝ่ามือตีลงค้ำผาง ว่าไฉนม้าเจ๊กจึงไป
