กลัวว่าขงเบ้งจะซุ่มทหารไว้ ก็ชักม้าพาทหารกลับไป ความกลัวมิทันจะจัดแจงทหาร ก็ให้กองหน้าเปนกองหลังขับทหารรีบถอยออกมา
สุมาเจียวผู้บุตร์จึงห้ามว่า เหตุไฉนบิดาจึงมากลัวขงเบ้งดังนี้ ขงเบ้งนี้เปนคนสิ้นทหารสุดความคิด สู้เรามิได้แล้วก็ซังตายแขงใจทำกลเปล่าๆอยู่
สุม้าอี้จึงว่าตัวเจ้าหนุ่มแก่ความยังมิรู้สันทัด เคยกลขงเบ้ง อันขงเบ้งเปนคนมีสติปัญญาชำนาญในการสงครามนัก จะทำการสิ่งใดก็แน่นอน เคยทำกลศึกมีไชยชะนะมาหลายครั้งแล้ว เจ้ามีสติปัญญาแต่เพียงนี้จะล่วงดูหมิ่น ขงเบ้งเปนผู้ใหญ่แก่ในการศึกนั้นมิบังควร แม้จะขืนทำล่วงเกินไป ก็จะต้องด้วยกลของขงเบ้ง ก็จะพากันตายเสียสิ้น ซึ่งถ้อยคำของเจ้าว่าเราจะเชื่อฟังมิได้ แล้วก็เร่งขับทหารทั้งปวงให้รีบไป
ขงเบ้งเห็นสุม้าอี้ยกทหารกลับไปก็ตบมือหัวเราะ ทหารทั้งปวงจึงถามว่าสุม้าอี้ยกทหารมาถึงสิบห้าหมื่นจะทำร้าย ท่านจวนตัวอยู่ถึงเพียงนี้เหตุใดท่านจึงมิกลัว ตบมือหัวเราะเสียอีกเล่า ขงเบ้งจึงว่า ซึ่งเราหัวเราะทั้งนี้เพราะเห็นสุม้าอี้รู้มิเท่าเรา สำคัญว่าเราซุ่มทหารไว้ก็ตกใจกลัวหนีไปเอ็ง อันกลอุบายนี้เรามิทำก็จำทำ ด้วยจนใจจวนตัวอยู่แล้วก็จำเปน แลสุม้าอี้กลับไปครั้งนี้เห็นจะไปทางน้อย ริมเขาบุกองสันเปนมั่นคง ก็จะพบกองทัพกวนหินเตียวเปา ซึ่งไปซุ่มอยู่จะต้องด้วยกลของเราทำไว้จะไม่เสียทีเปล่า
ทหารทั้งปวงได้ฟังขงเบ้งว่าก็ยินดี ชวนกันลงมาคำนับแล้วว่า ถ้าเปนใจข้าพเจ้าทั้งปวงนี้ ที่ไหนจะแขงใจอยู่ได้ก็จะทิ้งเมืองเสียพากันหนีไป ขงเบ้งจึงว่าถ้าจะทำใจอ่อนทิ้งเมืองเสียเหมือนท่านว่านั้น ทหารเราสองพันห้าร้อยสักหยิบมือหนึ่ง
