ฤๅจะหนีทหารสิบห้าหมื่นพัน ก็จะไล่จับเอาดังหนู ประเดี๋ยวหนึ่งก็จะจูงจมูกมาได้สิ้น ว่าแล้วก็ตบมือหัวเราะทหารทั้งปวงก็ดีใจ ขงเบ้งจึงว่าบัดนี้สุม้าอี้ถอยทัพไปด้วยกลของเรานั้น ดีร้ายก็จะยกกลับมาทำร้ายอิกจะไว้ใจมิได้ ก็ให้กวาดครอบครัวอพยพชาวเมืองทั้งปวงลาดถอยทัพมายังเมืองฮันต๋งสิ้น
ฝ่ายสุม้าอี้ยกมาถึงตำบลเขาบุกองสัน ได้ยินเสียงทหารกวนหินเตียวเป๋า ซึ่งตั้งซุ่มอยู่บนเขานั้นโห่ร้องสนั่นลงมาก็ตกใจ จึงว่าแก่สุม้าสูสุม้าเจียวผู้บุตร์ว่า แม้นเรามิรีบหนีมาก็จะต้องกลของขงเบ้งจริง ว่ายังมิทันขาดคำก็แลไปเห็นกองทัพยกลงมาจากเนินเขา มีธงดำทัพจาฤกอักษรปรากฎชื่อว่าเตียวเป๋าทหารใหญ่ ทหารทั้งปวงตกใจกลัวก็ทิ้งเครื่องสาตราวุธเสีย วิ่งหนีร่นถอยหลังมาถึงปากทางจะออกทางใหญ่ เห็นกองทัพยกสกัดลงมาอิกกองหนึ่ง มีธงแดงจาฤกชื่อว่ากวนหินนายทหาร แล้วได้ยินเสียงโห่สนั่นอยู่ในป่านั้นบ้าง
สุม้าอี้สำคัญว่าขงเบ้งทำกลอุบายซุ่มทหารไว้ก็ตกใจ ทหารทั้งปวงก็กลัวทิ้งเสบียงอาหาร เครื่องสาตราวุธเสียเปนอันมาก แตกตื่นกันเปนอลหม่านไป กวนหินเตียวเป๋าสองนายก็มิได้ไล่ติดตามไปตามขงเบ้งสั่ง เก็บได้เสบียงอาหารเครื่องสาตราวุธทั้งปวงแล้วก็รีบลาดทัพถอยมา
ฝ่ายโจจิ๋นรู้ว่ากองทัพของขงเบ้งเลิกไป ก็รีบทหารตามมาถึงปากทางซึ่งเกียงอุยม้าต้ายตั้งสกัดอยู่ ก็เข้ารบพุ่งกันเปนสามารถ เกียงอุยม้าต้ายฆ่าฟันทหารโจจิ๋นล้มตายเปนอันมาก โจจิ๋นเสียทีสู้มิได้ก็ถอยทัพกลับหลังไป เกียงอุยม้าต้ายได้ไชยชะนะ แล้วก็ยกทหารกลับมาเมืองฮันต๋ง
