เปนทหารล้าทัพเสียทีข้าศึกมา เหตุไฉนมหาอุปราชจึงออกมารับ
ขงเบ้งเห็นจูหลงคำนับก็มีความยินดี จึงเอามือทั้งสองเข้าประคองตัวจูหลงแล้วก็ว่า ครั้งนี้ข้าผิดมิได้พินิจว่าคนดีแลชั่วใช้ไปจึงทำให้เสียการ ท่านทั้งหลายจึงได้ความลำบากทั้งนี้ก็เพราะเราผู้เดียว เสียทแกล้วทหารทุกหมวดทุกกองเปนอันมาก แต่ท่านผู้เดียวทำประการใดจึงมิได้มีอันตราย เตงจี๋จึงบอกความให้ขงเบ้งฟังทุกประการ ขงเบ้งได้แจ้งก็สรรเสริญว่า จูหลงนี้เปนทหารเอกหาผู้เสมอมิได้ แล้วก็พากันเข้ามาเอาทองสิบชั่งมาปูนบำเหน็จแก่จูหลง กับแพรดีหมื่นพับให้แจกทหารทั้งปวง
จูหลงคำนับแล้วก็มิได้รับสิ่งของทั้งปวง ว่าตัวข้าพเจ้าเปนคนทัพแตกเสียการมา ก็หาความชอบสิ่งใดมิได้ ซึ่งข้าพเจ้าจะรับเอาสิ่งของทั้งนี้มิบังควร ขอมหาอุปราชให้เอาคืนเข้าไว้ในท้องพระคลังเถิด ถ้าถึงกำหนดเบี้ยหวัดแล้วจงเอาแจกทหารทั้งปวง ขงเบ้งจึงคิดว่าพระเจ้าเล่าปี่ว่าไว้ว่า จูหลงนี้เปนคนซื่อก็จริงทุกประการ แต่วันนั้นไปขงเบ้งก็มีความคาระวะจูหลงเปนอันมาก ขณะนั้นพอคนเข้ามาบอกว่า บัดนี้ม้าเจ๊ก อองเป๋ง อุยเอี๋ยน โกเสียง มาถึงแล้ว
ขงเบ้งให้อองเป๋งเข้ามาแล้วถามว่า ตัวท่านเปนผู้ใหญ่ เราไว้ใจให้ไปรักษาตำบลเกเต๋งด้วยม้าเจ๊กได้กำชับว่ากล่าวไป เหตุไฉนมิได้ห้ามปรามละให้ม้าเจ๊กขึ้นไปตั้งค่ายอยู่บนเขาให้เสียการทั้งนี้ อองเป๋งคำนับแล้วจึงบอกว่า ซึ่งมหาอุปราชกำชับแก่ข้าพเจ้าไปนั้นจะได้ละลืมเสียหามิได้ เมื่อไปถึงตำบลเกเต๋งนั้นข้าพเจ้าได้ทัดทานเปนหลายครั้ง ม้าเจ๊กจึงโกรธมิฟังข้าพเจ้าจึงเสียการไป แล้วอองเป๋งก็แจ้งเนื้อความให้ฟังสิ้นทุกประการ
