เจียวอ้วนจึงถามว่า ม้าเจ๊กทำผิดท่านสั่งให้เอาไปประหารชีวิตร์เสียแล้วเหตุใดจึงร้องไห้เล่า ขงเบ้งจึงว่าซึ่งเราร้องไห้ทั้งนี้ใช่จะอาไลยด้วยรักม้าเจ๊กหามิได้ เราคิดถึงคำพระเจ้าเล่าปี่เมื่อมาพักอยู่เมืองเป๊กเต้นั้น จะใกล้ตายได้ว่าไว้แก่เราว่า ม้าเจ๊กนี้ปากรู้มากกว่าใจ ซึ่งจะใช้การใหญ่ไปภายน่ามิได้เราลืมไปมิได้คิด ครั้นเห็นศีศะม้าเจ๊กระฦกได้จึงร้องไห้
ขงเบ้งบอกดังนั้นแล้ว ก็ให้ทหารเอาศีศะไปเที่ยวตะเวรรอบเมือง จึงให้แต่งการศพตามประเวณี แล้วก็ให้เงินทองแก่บุตร์ภรรยาม้าเจ๊กเปนอันมาก ยิ่งกว่าตัวม้าเจ๊กยังมีชีวิตร์อยู่ ครั้นแล้วก็แต่งเปนเรื่องราว ให้เจียวอ้วนไปทูลพระเจ้าเล่าเสี้ยนเปนใจความว่า ข้าพเจ้ายกทหารไปทำการรบพุ่งด้วยสุม้าอี้ครั้งนี้ เบาแก่การรู้มิถึงความเสียทีแก่ข้าศึก ให้ทหารเสียในสงครามเปนอันมาก โทษข้าพเจ้าใหญ่หลวงนัก แลบัดนี้ข้าพเจ้าจะขอถอดตัวออกจากที่ตามโทษานุโทษ
ครั้นพระเจ้าเล่าเสี้ยนแจ้งดังนั้น จึงตรัสแก่ขุนนางทั้งปวงว่า อันการสงครามนี้ก็เปนประเพณีแพ้แลชะนะมาแต่ก่อน ซึ่งมหาอุปราชเสียทีแก่ข้าศึกนั้น จะถอดเสียจากที่ถานาศักดิ์ก็มิบังควร เหตุไฉนมหาอุปราชจึงมาเจรจาดังนี้
ปี่ฮุยซึ่งเปนขุนนางผู้ใหญ่จึงทูลว่า อันกฎหมายอย่างธรรมเนียมสำหรับแผ่นดินมาแต่ก่อนนั้น ข้าพเจ้าแจ้งอยู่ว่านายทัพนายกองทั้งปวง ซึ่งพระเจ้าหมื่นปีตรัสใช้ให้ถือพลไปทำการสงคราม ก็ย่อมถือกฎหมายเปนบันทัด แลซึ่งขงเบ้งเปนมหาอุปราชเสียทีแก่ข้าศึกมาทั้งนี้ ก็ต้องด้วยกฎหมายอย่างธรรมเนียมอยู่แล้ว ครั้นพระองค์จะยกโทษเสียมิทำตามขนบธรรมเนียม บัดนี้ประเพณีแผ่นดินก็จะฟั่นเฟือนไป ขอให้กระทำตามเรื่องราวมหาอุปราชเถิด
