กิติศับท์แจ้งไปถึงเมืองลกเอี๋ยง พระเจ้าโจยอยจึงให้หาสุม้าอี้เข้ามาปฤกษาว่าจะยกไปตีเมืองเสฉวน
สุม้าอี้จึงว่าอันเทศกาลนี้ก็เปนระดูคิมหันต์ร้อนนัก ซึ่งกองทัพเมืองเสฉวน แลเมืองฮันต๋งจะยกมาทำอันตรายนั้นก็เห็นยังจะมามิได้ ฝ่ายเราจะยกไปตีเมืองเสฉวนแลเมืองฮันต๋งเล่าก็มิสดวก ด้วยขงเบ้งรู้ตัวก็จะยกทหารมาตั้งสกัดทางเสีย พระเจ้าโจยอยจึงว่าซึ่งท่านจะรอกองทัพมิยกไปนั้นก็ชอบอยู่ แม้นว่าข้าศึกจะมาทำอันตรายแก่เราก่อนท่านจะคิดประการใด
สุม้าอี้จึงว่าอย่าปรารมภ์เลยข้าพเจ้าแจ้งอยู่สิ้นแล้ว แม้นว่าขงเบ้งจะกล้ายกมาทำอันตรายแก่เราครั้งนี้ ก็เห็นจะไม่มาทางเขากิสาน จะยกทหารลัดทางตันฉองเปนมั่นคง ข้าพเจ้าจะแต่งทหารให้ออกไปตั้งค่ายก่อกำแพงปิดปากทางไว้ มิให้ล่วงเข้ามาถึงเมืองได้ พระเจ้าโจยอยก็มีความยินดี จึงถามว่าท่านจะแต่งให้ทหารผู้ใดออกไป
สุม้าอี้จึงบอกว่าเฮ๊กเจียวซึ่งเปนที่จบปาจงกุ๋น เจ้าเมืองโหไสนี้มีกำลังตัวสูงได้หกศอกเสศ แล้วประกอบด้วยปัญญาความคิดมาก เห็นจะต่อสู้กับขงเบ้งนั้นได้ ข้าพเจ้าจะแต่งให้ออกไปตั้งขัดทัพอยู่ พระเจ้าโจยอยก็เห็นด้วย จึงให้คนถือหนังสือไปถึงเฮ๊กเจียวณเมืองโหไส ให้ยกทหารมาตั้งขัดทัพอยู่ตำบลตันฉองตามคำสุม้าอี้ทุกประการ ขณะนั้นมีทหารถือหนังสือมาแจ้งแต่เมืองเอียวจิ๋ว ว่า บัดนี้จิวหองเจ้าเมืองกวนหยงยกเอาเมืองมาออกแก่โจฮิวแล้ว พระเจ้าโจยอยจึงเอาหนังสือนั้นฉีกผนึกออกอ่านดู เปนใจความเจ็ดข้อว่าให้ยกทหารไปตีเอาเมืองกังตั๋ง จึงปฤกษาด้วยสุม้าอี้ๆจึงทูลว่าซึ่งว่ามาในหนังสือทั้งนี้ชอบนัก ถ้ากระนั้นข้าพเจ้าจะขอยกไปช่วยโจฮิวทำการกำจัดข้าศึกเสีย ตีเอาเมืองกังตั๋งให้จงได้
