ซึ่งท่านจะให้ฆ่ากากุ๋ยเสียนั้น สงครามยังมิได้ทำแก่ข้าศึกก่อนเห็นมิควร ข้าพเจ้าทั้งปวงจะขอโทษไว้สักครั้งหนึ่ง โจฮิวก็อนุญาตยกโทษให้ จึงให้ถอดกากุ๋ยออกเสียจากแม่ทัพ เอาตัวไว้ใช้กิจการในกองทัพแล้วก็ให้ยกทหารจะไปตีเมืองอวนเสีย
ขณะนั้นจิวหองแจ้งว่า โจฮิวถอดกากุ๋ยเสียจากที่นายกองก็คิดว่า แม้นโจหิวเชื่อฟังถ้อยคำกากุ๋ยเมืองกังตั๋งก็จะมีอันตราย บัดนี้เทพยดาจะให้ความชอบแก่เราผะเอิญเปน คิดแล้วก็มีความยินดีจึงแต่งหนังสือไปถึงลกซุนว่า บัดนี้โจฮิวหลงด้วยกลข้าพเจ้ายกกองทัพล่วงเข้ามาแล้ว ขอให้ท่านคิดอ่านเอาไชยชะนะเถิด ลกซุนแจ้งหนังสือแล้ว ก็สั่งให้ทหารยกไปซุ่มอยู่ตำบลเซ๊กเต๋งนั้นกองหนึ่ง แล้วแต่งให้ซิเซ่งเปนกองหน้ายกทหารล่วงไป โจฮิวพาเอาตัวจิวหองยกมาถึงกลางทาง จึงถามว่าที่จะพักทหารข้างหน้านั้นชื่อตำบลใด
จิวหองบอกว่าข้างหน้านั้น ชื่อว่าเซ๊กเต๋งขอให้ท่านยกทหารรีบไปเถิดอย่าวิตกเลย โจฮิวก็หาความสงไสยมิได้รีบยกทหารทั้งปวงมาพักอยู่ตำบลเซ๊กเต๋ง เวลารุ่งเช้าม้าใช้ไปสอดแนมได้เนื้อความมาแจ้งว่า กองทัพเมืองกังตั๋งยกมาตั้งสกัดปากทางอยู่ โจฮิวแจ้งดังนั้นก็ตกใจจึงว่าจิวหองบอกเราว่า ตำบลเซ๊กเต๋งนั้นทางสดวกอยู่หามีกองทัพไม่ แลบัดนี้เหตุไฉนจึงมีกองทัพมาสกัดอิกเล่า จึงให้ทหารไปหาจิวหองในทันใด ทหารจึงบอกว่าจิวหองกับบ่าวประมาณสามสิบคนหนีไปแล้ว
โจฮิวจึงว่าจิวหองลวงมาให้ต้องด้วยกลแล้วหนีตัวเสียก็โกรธจึงว่าถ้าฉนั้นเราก็ไม่กลัวแก่สงครามเพียงนี้ จะเอาไชยชะนะให้จงได้ ก็แต่งให้เตียวเภาคุมทหารเปนนายกองหน้ายกเข้าระดมตี
