ขงเบ้งเห็นชอบจึงให้อองเป๋งกับลิอิ๋น คุมทหารลัดไปตามทางน้อย ให้ตั้งรักษาตำบลเกเต๋งนั้นไว้ แล้วให้อุยเอี๋ยนตั้งรักษาปากทางตันฉอง จึงให้ม้าต้ายเปนกองหน้า กวนหินเตียวเป๋าเปนกองหลัง ก็ลอบยกทหารมาทางจำก๊กไปออกทางกิสาน เกียงอุยจึงแต่งเปนหนังสือลับฉบับหนึ่ง ให้คนถือเข้าไปถึงโจจิ๋น
ฝ่ายโจจิ๋นยกออกมาตั้งอยู่ปากด่านเมืองลกเอี๋ยง ครั้นเกณฑ์ให้อองสงยกไปช่วย เฮ๊กเจี๋ยวรู้ข่าวว่ามีไชยชะนะแก่ข้าศึกก็ยินดี จึงให้ตรวจตรารักษาด่านทางเปนกวดขัน พอทหารซึ่งไปเที่ยวตะเวรสอดแนม จับได้บ่าวเกียงอุยซึ่งใช้ให้ถือหนังสือลับเข้าไปนั้นมาแจ้ง จึงถามว่าเอ็งมาแต่ไหน คนถือหนังสือจึงบอกว่า ข้าพเจ้านี้จะได้เปนคนสอดแนมเข้ามาซับทราบเอากิจการนั้นหามิได้ ด้วยบัดนี้เกียงอุยคิดถึงคุณท่านใช้ให้ข้าพเจ้าเอาหนังสือลับมาถึงท่านฉบับหนึ่ง แต่ทว่าทแกล้วทหารทั้งปวงอื้ออึงอยู่ข้าพเจ้าจะเอาหนังสือออกมาให้ท่านมิได้ ขอให้ขับทหารไปเสียก่อน
โจจิ๋นได้ฟังก็ยินดี จึงขับทหารออกไปเสีย คนใช้จึงแหวกคอเสื้อออกเอาหนังสือนั้นให้ โจจิ๋นจึงฉีกผนึกออกอ่านดูเปนใจความว่า ข้าพเจ้าเกียงอุยผู้มีโทษ ขอคำนับมาถึงโต๊ะก๊กท่านผู้ใหญ่ให้แจ้งด้วย แต่ก่อนข้าพเจ้าจะได้คิดเอานํ้าใจออกหากหามิได้ เปนเหตุทั้งนี้เพราะหลงกลของขงเบ้ง จึงต้องมาอยู่เปนข้าให้เขาใช้ ทุกวันนี้จำใจอยู่คิดจะใคร่กลับมาถิ่นฐานของตัวก็มามิได้ บัดนี้ขงเบ้งก็มีความเอ็นดูข้าพเจ้ารักใคร่สนิทหารังเกียจไม่ แลคุณท่านมีแก่ข้าพเจ้าแต่ก่อนนั้นก็ยังมิได้ทดแทน ถึงตัวข้าพเจ้าจะตายมิได้กลับไปบ้านเมืองก็ตามเถิด แต่พอสนองคุณท่านให้สิ้นธุระเสียก่อน ซึ่งท่านจะออกรบด้วยขงเบ้งนั้นอย่าสู้ให้เต็มฝีมือเลย แกล้งทำถอยหนีเสียให้กองทัพเมืองเสฉวนไล่ไป
