ซุนเลจึงว่าท่านคิดฉนี้ดีนัก ถ้าแลขงเบ้งขัดอาหารเข้าดังนั้น ข้าพเจ้าจะเอาดินประสิวสุพรรณถัลบันทุกเกวียนให้มากแล้ว จะเอาหญ้าแลฟางปกเสีย จะคุมทหารเข็นเกวียนไปทำดังหนึ่งจะมาส่งลำเลียงท่าน จึงจะแต่งให้คนสอดแนมไปแจ้งแก่ขงเบ้งๆขัดสเบียงอยู่ก็จะให้ทหารมาตีเอา ข้าพเจ้าก็จะให้ทิ้งเกวียนเสีย ทหารขงเบ้งก็จะกลุ้มกันเข้าชิงสเบียง จึงเอาเกาทัณฑ์เพลิงยิงเข้าไปให้เพลิงติดขึ้นเผาทหารขงเบ้งเสีย แล้วจะยกออกโจมตีให้แตกไป
โจจิ๋นมีความยินดีก็สั่งให้ซุนเลทำตามอุบาย จึงให้ไปบอกอองสงให้ยกทหารลอบไปตีตัดเสบียงขงเบ้งเสีย แล้วให้โกฉุยยกไปรักษาทาง ซึ่งจะมาแต่เกเต๋งกิก๊กมิให้กองทัพขงเบ้งยกมาได้ จึงเกณฑ์ทหารไปรักษาด่านทางสกัดเสียทุกตำบล แต่นั้นก็กำชับทหารให้ตั้งมั่นอยู่มิได้ออกรบพุ่ง
ฝ่ายขงเบ้งครั้นตั้งอยู่ณเขากิสาน มิได้เห็นกองทัพโจจิ๋นยกออกมารบ จึงปฤกษากับเกียงอุยว่าโจจิ๋นมิได้ยกทหารออกมาสู้รบ แต่ให้ตั้งมั่นไว้ แล้วให้กองทัพยกไปตั้งสกัดทางทั้งปวงเสีย ซึ่งจะเอาเสบียงอาหารมาส่งทางตันฉองนั้นก็มิได้ แต่ในเดือนนี้ส่งเสบียงกันมิได้แล้ว ทหารเราก็จะขัดสนอิดโรยลงจะคิดประการใด แลเมื่อขงเบ้งปฤกษาอยู่นั้น พอม้าใช้มาบอกว่าชาวเมืองเสหลงมาแจ้งว่า ซุนเลคุมทหารเกวียนเสบียงมาส่งกองทัพโจจิ๋นทางตวันตก
ขงเบ้งจึงถามว่าซึ่งชื่อซุนเลนั้นผู้ใด ชาวเมืองลกเอี๋ยงซึ่งมาเข้าเกลี้ยกล่อมนั้นจึงบอกว่า ซุนเลคนนี้เดิมเปนขุนนางผู้น้อยฝ่ายพลเรือน ได้ตามเสด็จพระเจ้าโจยอยไปประพาศป่า ครั้งหนึ่งเสือไล่พระเจ้าโจยอยมาทหารทั้งปวงช่วยมิทัน ซุนเลสามารถฉวยได้กระบี่วิ่งเข้าฟันเสือตาย พระเจ้าโจยอยจึงตั้งให้เปนนายทหารใหญ่ตามความชอบ ขงเบ้งแจ้งดังนั้นจึงว่า โจจิ๋นนี้เห็นว่าเรา
