เข้ามาในวันหนึ่งสองวันนี้ พระเจ้าโจยอยได้ฟังก็ทุกข์พระไทยนัก จึงตรัสว่าถ้าทหารทั้งสองเมืองบันจบเข้ามาทำร้าย เราจะมิขัดสนเสียฤๅ สุม้าอี้จึงว่าพระองค์อย่าวิตกเลย อันเมืองกังตั๋งนั้นเห็นจะไม่มาทำร้ายเรา ด้วยเปนอริกันอยู่กับเมืองเสฉวน ขงเบ้งคิดจะแก้แค้นเมื่อครั้งตำบลเฮาเต๋งอยู่มิได้ขาด บัดนี้คิดกลัวอยู่ว่ากองทัพเราจะยกไปตีเมืองเสฉวน เกรงซุนก๋วนจะพลอยทับหลังเข้า จึงแกล้งแต่งคนไปประจบประแจงเสียหวังมิให้ทำร้าย ฝ่ายเมืองกังตั๋งก็ซังตายรับไว้เปล่าๆด้วยเสียมิได้กลัวจะอาย ซึ่งลกซุนตระเตรียมทหารซักซ้อมไว้ทั้งนี้ ทำแต่พอให้ขงเบ้งเชื่ออย่าให้เสียใจ ที่จริงนั้นลกซุนจะคอยดูเล่นดอก แม้ขงเบ้งเพลี่ยงพลํ้าเราลงก็เห็นลกซุนจะซ้ำเอาอิก อันกองทัพเมืองกังตั๋งนั้นจะปรารมภ์ไปใย
พระเจ้าโจยอยจึงว่าท่านว่านี้ควรหนักหนา มิเสียทีที่มีปัญญาอันศุขุมหยั่งรู้ตลอดมิได้ ขณะนั้นพระเจ้าโจยอยก็ตั้งให้สุม้าอี้เปนนายทัพใหญ่ให้อาญาสิทธิ์ทุกประการ สุม้าอี้คำนับแล้วออกมาจัดแจงทหารยกไป ครั้นถึงเมืองเตียงอั๋นก็แต่งให้เตียวคับไต้เหลงคุมทหารสิบหมื่นไปตั้งรับขงเบ้งเขากิสาน
โกฉุยซุนเลครั้นแจ้งว่าสุม้าอี้ยกมาอยู่เมืองเตียงอั๋น ก็ยกมาหาสุม้าอี้จึงถามว่า ซึ่งท่านทั้งสองไปตั้งรักษาเมืองสองตำบลอยู่นั้น ได้รบพุ่งกับกองทัพขงเบ้งบ้างหรือ โกฉุยซุนเลก็บอกว่าข้าพเจ้าทั้งสองไปตั้งอยู่ ก็มิได้เห็นทหารขงเบ้งยกมารบพุ่งเลย สุม้าอี้จึงถามว่าบันดาหัวเมืองทั้งปวงนั้น ท่านรู้ข่าวร้ายดีประการใดบ้าง
โกฉุยซุนเลจึงบอกว่า อันหัวเมืองทั้งนั้นข้าพเจ้าได้ข่าวว่าดีอยู่สิ้น แต่ปูเต๋าอิมเป๋งสองเมืองนั้นมิรู้ข่าวร้ายดีเลย สุม้าอี้จึงว่าถ้าฉนั้นท่านทั้งสองจงคุมทหารคนละพัน ยกไปรักษาเมืองปูเต๋าแลเมืองอิมเป๋งไว้ให้ได้ ถ้าจัดแจงมั่นคงแล้วจงช่วยกันคิด
