อ่านคอยสกัดตีวกหลังกองทัพเมืองเสฉวนให้พว้าพวังอยู่ ครั้งนี้เราจะคิดทำการจับเอาตัวขงเบ้งให้ได้
โกฉุยซุนเลก็คำนับลาคุมทหารยกมา ครั้นถึงกลางทางม้าใช้มาบอกว่าเมืองปูเต๋าแลเมืองอิมเป๋งนั้น กองทัพขงเบ้งมาตีได้แล้ว บัดนี้ยกทหารออกมาอยู่นอกเมืองทางประมาณร้อยเส้น โกฉุยซุนเลได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ จึงปฤกษากันว่ากองทัพเมืองเสฉวนยกมาตีได้เมืองแล้ว เหตุใดจึงจะยกกองทัพมาตั้งอยู่นอกเมืองนั้นเห็นผิดนัก ชะรอยจะแต่งกลไว้ลวงเราจะล่วงเข้าไปมิได้ ก็ชวนกันพาทหารถอยหลังออกมา พอได้ยินเสียงประทัดจุดขึ้นบนเนินเขา ทั้งสองนายก็ตกใจ แลไปเห็นขงเบ้งแต่งตัวโอ่โถงถือพัดขนนกขี่เกวียนน้อย กวนหินเตียวเป๋าถือกระบี่เดินซ้ายขวายกทหารสกัดมาตามเนินเขา โกฉุยซุนเลตกใจตลึงอยู่
ขงเบ้งจึงร้องว่าอ้ายทหารสองคนอย่าหนีกูให้ยากเลย เข้ามาคำนับกูเสียโดยดีเถิด อันกลของสุม้าอี้นั้นลวงกูไม่ได้กูรู้อยู่สิ้นแล้ว แม้นมิเข้ามาหากูก็จะให้ทหารจับตัวฆ่าเสียบัดนี้ โกฉุยซุนเลก็กลัวเปนกำลังชักม้าจะหนี พออองเป๋งเกียงอุยยกทหารตีกระทบหลังเข้ามาฆ่าฟันทหารล้มตายเปนอันมาก ก็ทิ้งม้าเสียวิ่งหนีขึ้นเขา เตียวเป๋าก็ควบม้าไล่จับเอาตัว วางม้าไปด้วยกำลังเหยียบสิลาพลาดม้าก็ล้มลง เตียวป๋าตกม้าหน้าคมำถูกสิลาแตก ทหารทั้งนั้นก็วิ่งเข้าไปช่วยพยุงตัวมา โกฉุยซุนเลลาดออกก็หนีไปได้ ขงเบ้งจึงให้ทหารรับเตียวเป๋าไปรักษาตัวเมืองเสฉวน
ฝ่ายโกฉุยซุนเลจึงมาแจ้งแก่สุม้า อี้ตามเนื้อความซึ่งได้รบพุ่งทุกประการ สุม้าอี้จึงว่าซึ่งท่านแตกมาทั้งนี้เราก็มิได้เอาโทษด้วยขงเบ้งมีกลอุบายมาก เรารู้มิทันท่านจงรีบไปรักษาเมืองไปเสียแลเมืองหยงจิ๋วไว้ ถ้าทหารขงเบ้งจะเข้าไปเย้าประการใด อย่าออกสู้รบเลย
