ไต้เหลงรับคำแล้ว ครั้นเวลาเช้าก็ยกทหารออกมาตั้งค่ายอยู่ตามสุม้าอี้สั่ง สุม้าอี้ก็ยกทหารหนุนออกไป
ฝ่ายขงเบ้งครั้นรู้ว่าสุม้าอี้ยกตามมา เวลากลางคืนให้หานายทัพนายกองทั้งปวงมาปฤกษาว่า ทหารสุม้าอี้ยกมาบัดนี้เห็นจะได้รบพุ่งกับเรากวดขันนัก ถึงแพ้แลชนะเปนมั่นคง แลในกองทัพนี้ไม่เห็นมีผู้ที่จะอาษาออกต่อสู้ด้วยทหารร้อยคนพันคนแต่ผู้เดียวได้ ขงเบ้งว่าพลางแลดูอุยเอี๋ยนแล้วก็ก้มหน้าเสีย อองเป๋งจึงว่า ครั้งนี้ข้าพเจ้าจะขออาษาท่านให้ถึงขนาด ขงเบ้งจึงว่าท่านภักดีต่อเราจะขออาษาก็ขอบใจอยู่ แต่ทว่ากองทัพสุม้าอี้ครั้งนี้ก็เข้มแข็งนักไม่เหมือนทุกครั้ง แม้นเสียการของเราไปจะทำประการใด
อองเป๋งจึงว่าข้าพเจ้าจะอาษาไปครั้งนี้ ใช่จะอาไลยแก่ชีวิตร์นั้นหามิได้ ถึงจะเปนประการใดก็จะสู้ตาย ถ้าแลเสียการไปข้าพเจ้าจะให้ศีศะแก่ท่าน ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็สรรเสริญว่าอองเป๋งนี้สัตย์ซื่อภักดีต่อเราจริงๆ แต่ทว่าตัวท่านผู้เดียวถึงจะมีฝีมือเข้มแข็งก็ดี อันจะสู้ด้วยทหารสุม้าอี้นั้นเห็นเหลือตัวนัก เราคิดจะให้ผู้ใดออกไปช่วยท่านเปนสองนายด้วยกัน ก็ไม่เห็นหน้าใครเลย
ขณะนั้นเตียวเอ๊กจึงว่ามหาอุปราชอย่าวิตกเลย ข้าพเจ้าจะขออาษาออกไปช่วยอองเป๋งทำการเอ็ง ขงเบ้งจึงว่าเตียวคับทหารสุม้าอี้คนนี้มิใช่พอดี ท่านจะอาษาออกไปนั้นเราเห็นฝีมือจะสู้เตียวคับมิได้ เตียวเอ๊กจึงว่าตัวข้าพเจ้าก็นับว่าเปนทหารคนหนึ่ง ถึงเตียวคับจะมีฝีมือข้าพเจ้ามิกลัวผิดก็สู้ตาย ถ้าแลเพลี่ยงพลํ้าเสียการของท่านก็ให้ตัดศีศะข้าพเจ้าเสีย
ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ชอบใจ จึงว่าฉนั้นท่านจงคุมทหารคนละหมื่นยกไปซุ่มอยู่ทางซอกเขา ถ้าเห็นทหารกองหน้าสุม้าอี้ยกมา จงปล่อยให้ล่วงเข้ามาเถิดอย่ารบพุ่งเลย แม้นได้ยินเสียง
