เปนกลของขงเบ้ง ได้ห้ามปรามทัดทานคนทั้งปวงมิฟังเรา จึงเสียทหารแลเครื่องสาตราวุธแต่นี้สืบไปเมื่อน่าผู้ใดมิได้ฟังเรา ขัดขืนให้เสียการดุจหนึ่งครั้งนี้เราจะตัดศีศะเสีย
ขณะนั้นพอคนถือหนังสือมาแต่เมืองเสฉวน แจ้งแก่ขงเบ้งว่า บัดนี้เตียวเป๋านั้นหมอพยาบาลแผลซึ่งกระทบสิลากำเริบมากไป ถึงแก่ความตายแล้ว ขงเบ้งแจ้งว่าเตียวเป๋าตายก็ร้องไห้รัก จนอาเจียนโลหิตออกมาสลบไป ทหารทั้งปวงก็ตกใจช่วยกันเข้าแก้จึงฟื้นขึ้น ตั้งแต่นั้นไปขงเบ้งก็ป่วยหนักลงนอนอยู่ลุกมิได้
นายทัพนายกองก็ชวนกันเปนทุกข์ ครั้นอยู่มาสองวัน ขงเบ้งจึงให้หาตังควดกับอวนเกี๋ยนสองคนเข้ามาบอกว่า บัดนี้เราป่วยหนักจะว่ากล่าวบังคับกิจการสืบไปมิได้ เราจะเลิกทัพกลับไปเมืองเสฉวนเถิด แต่ทว่าอย่าให้เอิกเกริกไป รู้ถึงสุม้าอี้จะยกทหารติดตามเราจะไปมิสดวก ท่านจงบอกทหารทั้งปวงให้ตระเตรียมตัวให้พร้อม สั่งแล้วพอเวลาคํ่าก็ให้ทหารเลิกทัพลอดลัดมาเมืองฮันต๋ง สุม้าอี้รู้ว่าขงเบ้งเลิกทัพไปได้ห้าวันแล้ว ก็ทอดใจใหญ่ว่าขงเบ้งนี้ดังเทพยดาเรามิรู้เท่าเลย จึงให้จัดแจงทหารอยู่รักษาด่านทางกำชับตรวจตราทุกตำบลแล้ว ก็ยกทหารเลิกกลับมาเมืองลกเอี๋ยง
ฝ่ายขงเบ้งยกมาเมืองแล้ว ก็ให้ทหารทั้งปวงประชุมกันพร้อมอยู่ จึงกลับมารักษาตัวณเมืองเสฉวน พระเจ้าเล่าเสี้ยนแลขุนนางทั้งปวงก็พากันมาเยี่ยมถามข่าวถึงที่อยู่ พระเจ้าเล่าเสี้ยนเห็นขงเบ้งป่วยหนัก ก็ให้หมอพยาบาลรักษาเปนกวดขัน โรคซึ่งป่วยหนักก็บันเทาหาย
ครั้นรุ่งขึ้นปีใหม่โจจิ๋นจึงกราบทูลพระเจ้าโจยอยว่า กองทัพเมืองเสฉวนยกมากระทำยํ่ายีถึงขอบขัณธเสมาเนืองๆ กองทัพ
